Είχε τύχει κι επισκέφθηκα το Καστρί, μεσαιωνικόν οικισμό στο Παραστρύμονο, την επομένη των Ταξιαρχών, που γιόρταζε η μονή του, στον τεπέ ενός λόφου, σε ένα προσκύνημα που διέθετε ξενώνες και «τρία αδέλφια» ήτοι τρία δένδρα ομόρριζα, κυκλωμένα από μια αιμασιά, δένδρα μυθολογημένα.

Ο παλιός ναός ήταν χωνεμένος μέσα σε έναν νεότερο, ενώ το καμπαναριό του ήταν στικτό από αρχαία ανάγλυφα και επιγραφές. Παραδίπλα, από την Ευκαρπία, το παλαιόν Κούτζη, έκραζαν οι παραδόσεις μέσω γεωργών και προσκυνητών για τις τύχες του παρελθόντος αυτών των ερειπίων.

Πέρασαν από τότε σαράντα χρόνια, χώρια οι νεότερες επισκέψεις, αλλά δεν ξεκόλλησα έκτοτε από την παντοδυναμία των επί τόπου αφηγήσεων, ήτοι τα μαγικά του αριθμού «σαράντα», τα παροδικά κληροδοτήματα Σέρβων κνέζηδων, τον πτυχωτό τρούλλο του κρυμμένου εξωνάρθηκα και τα όνειρα που έκτοτε βασάνιζαν τον ύπνο μου.

Το αγγελικό ζήτημα δεν έληξε με την «αναφορά στον Άγγελο» ένα πεζό που δημοσίευσα πριν είκοσι χρόνια, μήτε στον άγγελο που συντετριμμένος ζωγράφισα σε ένα στράτσο όταν το πρώτο μου παιδί, ένα λεχούδι του χειμώνα, πέθανε στα χέρια μου, αφού το αεροβάφτισα.

Έληξε με μία μοναδική ξενάγηση εδώ και λίγα χρόνια που ο Ταλιάνης και η συντροφιά του με οδήγησαν σε ένα έξαρμα της Λέσβου, έναντι της τρωικής ακτής. Εκεί, η μονή Αρχαγγέλου, ένα προσκύνημα υπόγειων διαδρομών, με την κέρινη κεφαλή ενός απίστευτα ακατάδεχτου αγγέλου (στην αυλή της μονής υπήρχε, ως αφιέρωμα, ένα πολεμικό τζετ) οπότε αποσύρθηκα διακριτικά στην θύρα του διακονικού και γέμισε η ψυχή μου δάκρυα. Αυτά στον Μανταμάδο, που η κατάληξη τοπωνυμίου σε -αδος με πείθει, κάθε φορά και περισσότερο, για ύπαρξη σπαταλημένων γενοβέζικων λέξεων στο βόρειο Αιγαίο και στην Αιολική ακτή.

Αυτά μου ήρθαν στο μυαλο παραμονές του λοκαρίσματος του προσεχούς Σαββάτου, ενόσω Μπαμπινιώτης τις (τα ίδια παντελάκη μου), προσπαθούσε να εξελληνίσει, ματαίως, το take away και άλλα τινά, ενώ ο κόσμος με πονηράντζες πολιτικάντηδες, αγωνίζονταν να κερδίσει μερικά χιλιόμετρα παραπάνω, καθώς και μερικά ανοιχτά κομμωτήρια.

Είχε προηγηθεί μια μαύρη παράκαμψη στη λογική, από τον πρωθυπουργό και, κατά τα φαινόμενα, από τον θεράποντα ιατρό του, τον Σωτήρη. Όταν αφήνεις άθικτη την παράδοση του Σαμαρά και του Καραμανλή που σου λιανίζουν το μυαλό, το πρόγραμμα και σου οργανώνουν την αφάνεια, δεν έχεις λεωφορεία, δεν αποφεύγεις την μικροπολιτική, δεν είσαι ο καλύτερος κυβερνητικός εκπρόσωπος του εαυτού σου.

Κυρίως, χάνεις τον καιρό σου επειδή δεν έδωσες εντολή να σου φτιάξουν ένα μπούσουλα με προκατασκευασμένες απαντήσεις σε αυτά τα τραγικά ενός Τσίπρα που ηχεί αλλά δεν αντηχεί, κι αυτό δεν σημαίνει πως κάποιος και κάποιοι έχουν φέρει τα λουτρά που θα σε σκοτώσουν στην δέουσα θερμοκρασία.

Νομίζεις, εννοώ, πως λειτουργείς ως πρωθυπουργός-Αγαμέμνων, αλλά παραμένεις Αίγισθος.

Δεν έχεις δικαίωμα να μιλάς για ψεκασμένους, που οικογενειακώς μας έχετε ταράξει στο φλιτ.

Και μη ξεχνάς πως επί δύο χιλιάδες χρόνια, πιστεύεις και εκκλησιάζεσαι ενώπιον ανθρώπων που αναφέρουν θεραπείες από τυφλώσεις, από παραλυσίες, από πνεύματα πύθωνος, αναστάσεις Λαζάρου και εαυτού, μονολογής μέσα στους μυθικώτερους μύθους όπου αργοσαλεύει η ανθρωπότητα, και το δικό σου μυαλό παραμένει στους ψεκασμένους.

Δες τον Ταξιάρχη από το Μανταμάδο, να μη σε στείλω στον αρχάγγελο Ουριήλ που είναι επιτελικός και αμείλικτος. Δες τα αφιερώματα, που δεν τα αξιώθηκε κανένας ψεκασμένος και μετά από χίλια χρόνια όλα αυτά θα ανακυκλωθούν υπερ μιας Μαύρης Αλήθειας, όταν από εμάς θα έχουν απομείνει εκπαιδευτικοί Μπαμπινιωτισμοί. Ο άγγελος, αυτή τη φορά, έχει σφραγισμένο στόμα, κι ας ελπίζεις σε εμβόλια και υποκείμενα νοσήματα. Αυτή τη φορά, τα Μακρά Τείχη δεν σώζουν κανέναν. Και ο άγγελος είναι μουτρωμένος.