Είναι γνωστή η ελληνική δουλοπρέπεια που χαρακτηρίζει την προσέγγιση ατόμου πέριξ της εξουσίας, μια δουλοπρέπεια ισότιμη με βαθιά εσωτερική απέχθεια, κι αυτό το χαρακτηριστικό δεν έδωσε μόνον γνωστά ανέκδοτα, όπως του χωρικού με τον δίκαιο Αριστείδη, αλλά το θεωρώ εν πολλοίς υπαίτιο για το ιστορικώς τεκμηριωμένο μας μαύρο χάλι.
Στην ψύχα αυτού του φαινομένου, κυριαρχεί το γνωμικό «κανένας δεν χάνεται». Αν, για παράδειγμα, μια κυβέρνηση χάσει την δεδηλωμένη και παραστήσει την αντιπολίτευση, μπορεί να ασκηθεί στου κόσμου τις ανοησίες, αλλά δεν πρόκειται να αφεθεί ποτέ σε μία λυτρωτική αυτοκριτική, επομένως και σε αλλαγή ή τροποποίηση πολιτικής. Ποντάρει απλώς πως αυτά που οδήγησαν τους εκλογείς να την καταψηφίσουν, τα ίδια θα θεωρηθούν, αργά ή γρήγορα, σπουδαία επιχειρήματα επιστροφής στην εξουσία.
Η διακυβέρνηση Μητσοτάκη, δεν έκλεισε χρόνος και φέρεται ωσάν να κυβερνάει μια μηχανή καλαμποκιού, από εκείνες τις χειροκίνητες που άφηναν γυμνό το κότσαλο. Ο δήθεν ομαδικός τρόπος εξήγησης των κυβερνητικών μέτρων, μοιράζεται κατά πάγια τεχνική μέσω μιας πυραμίδας: πρωθυπουργός, υπουργοί, δημοσιογράφοι υπείκοντες στις εντολές χρηματοδοτημένων αφεντικών τους, είτα υφυπουργοί και τέλος, βαθμολογίες και αξιολογήσεις, όπου πρωτεύουν οι κολλητοί του πρωθυπουργού.
Υπό όρους, θα μπορούσε να είναι ανεκτή η μαζική εκστρατεία με τα παιδόμορφα συνθήματα όπως τα μενουμεσπίτι και άλλα χαζά, αλλά η κυβέρνηση κρύβει άτεχνα πως ό,τι και να πράξει, δίνει λογαριασμό σε συμμάχους. Όχι, δεν είναι πρωτοβουλίες ενός ηγέτη. Είναι υπηρεσίες ενός καλού παιδιού σε υπεραπασχολημένους ευρωπαίους χαβαλέδες. Και η κυβέρνηση προτιμά να ρίχνει το βάρος σε επιτροπάτα «ειδικών», περιμένοντας πόσα πεκούνια θα της δώσουν οι εταίροι.
Κλείνει ο Μάιος και ακόμη δεν υπάρχει τραπεζάκι έξω για φαγητό και αναψυκτικά και καφεδούκλες. Σκληρά πρόστιμα εναλλάσσονται με θελημένες χαλαρώσεις όταν τα πλήθη γεμίζουν ασφυκτικά τους δημόσιους χώρους.
Αυτά τα 24 δις που «ανακουφίζουν» υποτίθεται έναν χειμαζόμενο λαό, είναι ένα πελώριο και ανεξόφλητο εσωτερικό δάνειο που εκβιάζει τους πολίτες να βγουνε απ΄το φοβικό καβούκι στο οποίο δικαίως κατέφυγαν επί δύο μήνες, και να το ρίξουν στους καφέδες και έτσι. Κανονικά, το Κράτος θα έπρεπε να υπενθυμίσει στους πάντες πως με το κόστος ενός κουτιού καφέ, μπορεί να χαρμανιάζουν οικογενειακώς επί μισό μήνα. Και μιλάμε για πέντε εκατομμύρια Ελλήνων κι όχι για τον «κλάδο εστίασης».
Κουβέντα δεν ακούγεται για ενοικιοστάσιο, για παρέμβαση στα ενοίκια-λύσσα των δρόμων-φιλέτων. Κι επειδή είμεθα της ελεύθερης οικονομίας και κανένας δεν μετέτρεψε μιαν αλάνα σε κολχόζ, θα πέσει στάση πληρωμών και ένα γιγάντιο χρέος, μιας μαύρης τρυπάκλας όπου τα 24 δις θα χαωθούν και μη τα είδατε. Κι έτσι και κορονοήσουνε ίσαμε εκατό τουρίσται, τρεχάτε να ελικοπτεροπορέψετε μερικά δεκάδες νησέλια και βάμοσαλαπλάγια.
Για την ώρα, τα κυβερνητικά μάτια παίζουν κυκλωτικά, ωσάν φρουτάκια σε καζίνο, περιμένοντας μερικά δις που θα λάβουνοι οι ξενοδόχοι, η εστίαση και το πλήθος των συναφών επαγγελμάτων. Η κυβέρνηση υπολογίζει πως καβατζάροντας ο Σεπτέμβριος, η ζημιά θα επουλωθεί ή τουλάχιστον θα αρχίσει να επουλώνεται. Αλλά πρόκειται για πεντακάθαρη εκτίμηση, χωρις καμία εγγύηση! Άσε που έτσι και απομονωθούν κατά τα μέσα Ιουλίου καμιά εικοσαριά τουριστικά κρούσματα, πόσες ακυρώσεις θα μετράμε…
Η κυβέρνηση τζογάρει, τελεία και παύλα.
