Θυμάμαι πως μετρώντας σπυρί – σπυρί την δεκαετία του 50, κρατούσα βύθιο θαυμασμό για το επερχόμενο 1960 και όταν κατέφθασαν οι γιορτές του 1959, ήμουν σίγουρος πως η πρωτοχρονιά του 1960 ήταν μια πελώρια εκθαμβωτική αυλαία που δεν θα με πρόδιδε ποτέ.

Μεταξύ μας, είχα δίκιο. Θαρρείς και άγνωστος δαίμων έστριψε ένα ουράνιο νόμισμα που αντί μονά – ζυγά, έπεσε καταγής και στάθηκε όρθιο, στην τσίτα. Φυσικά δεν μπορούσα τότε να καταλάβω πως με περίμενε στο σαχνισί της μια πρόωρη εφηβεία, ανυπόκριτα θρασεία και άκρως λαγνοθηρική.

Τότε πρωτοπήγα σε πάρτι, τότε οργάνωσα ένα δικό μου. Από μουσική, ήταν το καλύψο με τον Μπελαφόντε, η ρούμπα, η σάμπα και το μάμπο καθώς και διάφορα λάτιν που είχαν μπουκώσει τα Γιαννιτσά με τρίφωνες καντάδες και τους λος τρες παραγουάιος. Κυρίως, το ροκ έκλεινε τουλάχιστον τριετία. Αλλά ήμουν πολύ αψυχίας για να το χορέψω. Ήταν και δύσκολο να παρασύρω κοριτσάκι με αλογοουρά να μ΄εμπιστευτεί και να αφεθεί σε παράφορα ακροβατικά, οπότε την έβγαζα με τσατσατσά και μπλουζ, που τότε τα λέγαμε «σλόου» και δεν ήτανε μήτε το ένα, μήτε το άλλο. Περισσότερο έμοιαζαν με χορό ευγλώττων νοημάτων, μέσω αφής και πιέσεων. Της σφίγγω την παλάμη και αντιδρά, σήμαινε πως είχα το ελεύθερο να της σφίξω τη μέση – μεσούλα. Η ευτυχία άρχιζε αν με άφηνε να ανασάνω πάνω στο λαιμό της ή να ενθέσω το γόνατο ανάμεσα στους μηρούς της. Δεν υπήρχε άλλο κριτήριο. Ό,τι άλλο και να μου επέτρεπε, κατέληγε στο ότι είχε «δεσμό» ή με προτιμούσε ως καβαλιέρο μιας φίλης της.

Αλλά το κείμενο γράφεται για να χωρέσω δύο «ειδήσεις»:

Πως μετά το τσατσά ήρθε το χάλι γκάλι, μετά ένας τύπος ψευτοτσάρλεστον, η μποστέλα και το σέηκ, και πως γινόταν στην ελληνική μουσική σκηνή το σώσε μεταξύ παλαιών μουσικών και αναθεωρητών: ο Μητσάκης να μηνύει τον Χατζιδάκι, με μάρτυρα τον Θεοδωράκη, αλλά και του τελευταίου να του καταγγέλουν το επονείδιστο, αγράμματο συρτάκι που τον έλεγαν χορό του Ζορμπά, αλλά στο δισκάκι έγραφε «κρητικός χορός». Και αργότερα, έστελναν στα δικαστήρια άναυλα το «ντιρλαντά», ενώ τα ξένα κλεψιμέικα, ίσως λόγω μειωμένης κίνησης δεν τους ενδιέφεραν. Πόσο κέρδος να βγάλεις από την διαπίστωση «σε συνάντησα στην πλαζ και φορούσες τυρκουάζ»;

Ας είμαστε δίκαιοι. 1960 σήμαινε «Κάρολ», «Γκρίνφιλντς» «Σάμερ πλέης» με την ορχήστρα Πέρσι Φέηθ, «Αμσόρι» με την Μπρέντα Λη, πολλά του Έλβις, πρώτος Τσάμπι Τσέκερ με τουίστ, το «Ίτσι μπίτσι τίνη γουίνη», το «Πάπη Λαβ» και ένα του Όρμπισον, αλλά και εκείνο το Beatnik με τους Χάρικέηνς.

Να δούμε το 2020 τι χορούς θα έχει.