Μπάλκος, Γιαννόπουλος, Τάκος Μακρής, Τσιριμώκος, Γαρουφαλιάς, τόσοι άλλοι. Δεν υπάρχει περίπτωση να «σκάσει» κυβέρνηση χωρίς τον γραφικό της μαϊντανό, που έφερε και φέρνει δόξα στους ευθυμογράφους και απόγνωση σε όλους τους άλλους. Τους προσφάτως διαλάμψαντες αστέρες, σε κυβερνητικά σχήματα, δεν τους αναφέρω ― βλέπετε, παρά τα προφανή τους κατορθώματα, μερικοί δεν μπαγιάτεψαν τόσο ώστε να ακυρωθούν εν τοις πράγμασιν.

Είναι πάντως χαλασοχώρηδες, τελείως ακατάλληλοι για το πόστο τους, καθώς ένα «τικ» στη συμπεριφορά τους, κάνει τη διαφορά. Δεν είναι αρκετό για έναν πολιτικό να μη είναι χοντράνθρωπος ― εξάλλου οι περισσότεροι δείχνουν τα δοντάκια τους ενώ βρίσκονται στα γρανάζια μιας παράπλευρης απώλειας. Εννοώ καμιά έκδοση απ΄αυτές που συνηθίζουν, μια φράση-ορόσημο που τους ρεζιλεύει, κάποια βιαιότητα που θα μπορούσε να αποφευχθεί. Πάντως, γενικά, οι όποιοι «αρχηγοί» τους κρατάνε στο ρόστερ αγόγγυστα (λειτουργεί το εσωτερικό σαράκι του στερεοτύπου «μαζί μας είναι το παιδί, κι ας δείχνει κάπως άτσαλο»).

Όσα χρόνια κι αν περάσουν από την λάμψη τους, δεν πρόκειται να χάσουν κάτι από την ακμή τους. Το πιο πιθανό είναι να απολησμονηθούν υπό την γενική αμηχανία του «μωρέ κάτι έκανε, αλλά τώρα μου διαφεύγει».

Τα υπόλοιπα στους «Χαλάσοχώρηδες» του Παπαδιαμάντη, παρεκτός και η θάλασσα δεν συμφωνήσει και ξεβράσει κόκκαλα και πτώματα  με τις ανοιξιάτικες φουσκοθαλασσιές.