Ματαίως ψάχνουν οι δημοσιολόγοι και οι δημοσιογράφοι αχτίδες φωτός σε κάθε νέα, έστω μπαγιατεμένη, κυβέρνηση. Την χώρα κυβερνούν οι μορφές των συμβάσεων εργασίας: αρχικά, κάποιος να τρουπώσει ως υπάλληλος άνευ γραφείου σε μια χύμα υπηρεσία. Σε χρόνο dt, σοφά διδαγμένος από τον Γιαννάκο της αρμοδιότητάς του, θα μάθει να διαμαρτύρεται αόκνως, μετά να κατεβαίνει από το πεζοδρόμιο και να παζαρεύει το κάθε τι, όπως, λόγου χάρη, όταν του ζητάνε να εμβολιάζεται. Όσοι ακούσατε τον ακούραστο Γιαννάκο και τις δικαιολογίες που παραθέτει δεν φαντάζομαι να ταραχτήκατε που τον θεωρούν σεβάσμιο υποστηρικτή της ηγεσίας του. Ο εργαζόμενος γνωρίζει πως ο λαμπρός αυτός μεροκαματιάρης συνεχίζει την τακτική των Μακρήδων, αλλά και στοιχείων από τον Τζίμι Χόφφα, δεν πειράζει αν δεν ξέρετε μερικούς. Διότι απέναντι από τον όποιο Γιαννάκο που παλεύει ως ξεδοντιασμένος λέων ενάντια στους τυρανόσαυρους για τους ψηφοφόρους του, κείται πάντα ένας φοβίτσος: ο εκάστοτε υπουργός.
Η σύγκριση Γεωργιάδη και Καραμανλή, είναι χαρακτηριστική. Ο Γεωργιάδης ανασκαλεύει την τέφρα, ακούει με καμάρι την κυρά του να μας μιλά αρχαιοελληνιστί (αλλά ποτέ δεν θα μεταφράσει Νόννο) και σέρνει την απήνη («εξ απήνης») και κουμαντάρει την Λιανική, μία θρησκεία που παράγει ψηφαλάκια, διότι ο λιανέμποροι έχουν και υπαλλήλους. Το ύφος του είναι «τράβα με κι ας κλαίω, τον οσιομάρτυρα» θλιμμένο, και αμύνεται υπερασπιζόμενος, ωσάν Λιγνάδης τον αδελφό του, διαπρυσίως. Ο Καραμανλής, από την άλλη, ο ατενίζων τον Πάνακα ή Αγγίτη με πλάτη το Παγγαίον το και Πρινάριον, δεν είναι ρήτωρ ― μάλιστα αν δεν τον προσέξεις, νομίζεις πως δεν μιλά ντιπ. Από τον Αύγουστο του 2019, υπόσχεται αίμα, δάκρυα και ιδρώτα, παρουσιάζει νοητά και ανόητα εμπόδια για να λεωφορεία που «θέλουν διαδικασίες» και πάει τσίμα-τσίμα, ενώ κάτι άλλοι έφερναν Ραφάλ. Ο στόμας του εκχέει τη λέξη «διαδικασίες» και «θέλει διατυπώσεις» πιο συχνά κι από του παπά το Κυριελέησον. Μήτε μια ιδέα δεν εξήλθε του έρκους του χαμογέλιου του. Μια συφοριασμένη ιδέα έρριξε όλη κι όλη, την δίπατη περιφερειακή, ένα έργο με ορίζοντα περατώσεως το 2031, πρώτα ο Μίθρας, ο Κομφούκιος και ο Γέρος του Βουνού.
Γιατί ο ένας είναι φοβίτσος και ο άλλος απαθής ωσάν επί πυρωμένων γαιανθράκων πατών αναστενάρης; Διότι ο Άδωνης γνωρίζει ότι το ηγετικό μέλλον του πρέπει να έπεται του Σαμαρά και του Καραμανλή, εάν τον σουτάρει ο Μητσοτάκης, ενώ ο Καραμανλής δεν χρειάζεται καν να στείλει κάποιον να του ζεστάνει τον Θρόνο ― του αρκεί ο ύμνος «του παραδείσου που μου κάνει/ άνοιχ΄την πόρτα, δε βαστώ». Μόνον θρασίμι δεν είναι ο Καραμανλής. Απέναντι από το χωριό του υπήρχε η Καισαρόπολις, παρακάτω η Αλεκτρυόπολις και παρά το παραλιακόν Ματζίκι, η μακαρία Χρυσόπολις, τέως Ηιόνα.
Αποτέλεσμα: ο Γεωργιάδης παλαίει υπέρ της Λιανικής, ο Καραμανλής κοιτά απλώς προάγοντας την ασθένειαν «θρασιμίασιν», διότι δεξιά χωρίς Καραμανλικούς είναι άγιος δίχως φωτοστέφανο.
Βέβαια, οι κυβερνώντες μπλέξανε τους μηρούς των ενώ οι αντίπαλοι βαράνε άσφαιρα στα κουτουρού. Αλλά αυτά δεν πρέπει να σας αφορούν.
