Αν σε μάθουν ότι εσύ δεν δικαιούσαι να είσαι ευτυχισμένος, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να πεις κάποια στιγμή: «Και γιατί λοιπόν; Γιατί να μην το δικαιούμαι;».

Αν σε μάθουν όμως ότι η ίδια η ευτυχία είναι μια φενάκη, αν σε μάθουν ότι η ίδια η ευτυχία είναι μια διαφημιστική ιδέα που δεν γίνεται ποτέ να αντιστοιχεί στην πραγματικότητα, αν σε μάθουν πως ό,τι κι αν είναι στα αλήθεια, σίγουρα δεν αξίζει τον κόπο πριν και τον πόνο μετά, αν σε μάθουν πως δεν γίνεται να μην υπάρχει πόνος μετά, αν σε μάθουν πως το συμφέρον σου στη ζωή είναι να είσαι καλά και όχι να είσαι ευτυχισμένος, αν σε μάθουν πως το συμφέρον σου στη ζωή είναι να τη βγάζεις καθαρή και όχι να κυνηγάς ανεμόμυλους, αν σε μάθουν πως το μέτρο είναι το άριστο και όχι ό,τι το ξεπερνά, αν σε μάθουν πως σαν την ασφάλεια δεν έχει, αν σε μάθουν πως δεν πρόκειται καν για φόβο – πρόκειται για κοινό νου, αν σε μάθουν πως ο άνθρωπος πρέπει να πατάει γερά στα πόδια του και πως αν ήταν να πετάει δεν θα ήταν άνθρωπος, αν σε μάθουν πως αργά ή γρήγορα όλα ξεκαθαρίζουν και πως ξεκάθαρο είναι το απομαγευμένο, αν σε μάθουν πως τελικά δεν υπάρχει τίποτα που να αξίζει τον κόπο πριν και τον πόνο μετά γιατί το μετά όλων μας είναι ο θάνατος, αν σε μάθουν πως δεν ήρθαμε εδώ για να είμαστε ευτυχισμένοι και πλήρεις, αν σε μάθουν πως θα είσαι εντάξει όταν συμφιλιωθείς με τη σχετικότητα των πραγμάτων, την λειψότητα των πραγμάτων, την μισερότητα των πραγμάτων, το γκρίζο των πραγμάτων, το τόσο – όσο των πραγμάτων, το απαισιόδοξο των πραγμάτων,

αν σε μάθουν πως δεν υπάρχει ευτυχία,

τότε μπορεί να έχεις ζήσει θεωρώντας πως ό,τι κι αν στερήθηκες, τουλάχιστον δεν στερήθηκες την τελική επίγνωση του βάθους των πραγμάτων,

ενώ είναι ακριβώς η επίγνωση και το βάθος που πρώτα απ’ όλα στερήθηκες.

Μισείστε τους συκοφάντες της ευτυχίας, μισείστε όσους σας πουλούν δια βίου κατάθλιψη σε συσκευασία ψαγμενιάς.

Ανοίξτε, γεμίστε, φωτίστε και φωτιστείτε,

όχι μόνο δικαιούστε να είστε ευτυχισμένοι αλλά η ευτυχία υπάρχει κιόλας.