Οι πολυτελείς κήποι.
Είναι πολύ μεγάλοι. Παράλογα μεγάλοι.
Είναι γεμάτοι λουλούδια, που ιδιοκτήτες δεν τα ξέρουν. Τα βλέπουν σαν ένα όμορφο ντεκόρ.
Δεν τα έχουν φυτέψει οι ίδιοι, και έτσι δεν συμβολίζουν κανένα συναίσθημα, που πιθανότατα θα είχαν, την μέρα που θα τα φύτευαν.
Αν πάθει κάτι κάποιο λουλούδι, δεν το παρατηρούν, γιατί έχουν πολλά.
Δεν τα ποτίζουν ένα ένα με το ποτιστήρι, ούτε ένα γεια δεν τους λεν, ανοίγουν το αυτόματο πότισμα. Δεν έχουν βρει ποτέ διασκεδαστικό, το να παρατηρήσουν τα φύλλα τους με μεγενθυτικό φακό, και τι βλακεία είπα τώρα, εδώ συχνά δεν έχουν ούτε χρόνο να τα χαρούν. Είτε γιατί δουλεύουν, είτε γιατί βλέπουν τηλεόραση.
Κρατούν τους κήπους πολυτελείς, με την βοήθεια κηπουρών, για να δείχνουν στους απέξω εντυπωσιακοί, όπως τα αυτοκίνητά τους.
Οι πολυτελείς κήποι, είναι ξένοι. Τυπικοί. Το τέλεια κουρεμένο γκαζόν, δεν είναι θλιβερό, αλλά άγονο. Να, σαν πίστα από βίντεο γκέημ. Οι απόλυτα τετραγωνισμένοι θάμνοι, δείχνουν πιο εντυπωσιακοί στα μάτια τους, θυμίζουν τα έπιπλα τους. Τα κομοδίνα τους. Και τα με ακρίβεια κουρεμένα φυτά, σε σχήμα κυλινδρικών κώνων ή κάτι τέτοιο, τους βοηθά να νιώσουν ότι τα έχουν. Ότι τους ανήκουν. Η φυτική αναρχία πατάσσεται, δεν τους αρέσει να τα βλέπουν να μοιάζουν με φυτά, ορίζουν να τους δοθεί σχήμα. Αν μπορούσαν, θα τα έπλεναν με απολυμαντικό υγρό για τα μικρόβια, να είναι πεντακάθαρα, αστραφτερά, και χωρίς μυρμήγκια. Αν υπήρχε παρκετίνη για χορτάρι, θα τρέχαν να την αγοράσουν νομίζω.
Κήπος για μένα είναι, ακόμη και τρεις γλάστρες, στο στενό μπαλκόνι της Αθηναικής γκαρσονιέρας. Φτάνει τα λουλούδια, να βιώνονται σαν ζωντανά πλάσματα, και όχι σαν ντεκόρ.
Εύχομαι όσοι έχετε κήπο, ή έστω χώρο για να φυτρώνει ένα λουλουδάκι, να μην ζηλέψετε ποτέ, τους πολυτελείς κήπους.
Και όσοι έχουν κήπους απ’ αυτούς, εύχομαι να γνωρίσουν τα παιδιά τους καλύτερα, απ’ ότι τα λουλούδια τους, όσα χρήματα και αν ξοδεύουν, για να δείχνουν όμορφα ανθισμένα.