Υποθέτω, χωρίς να με πολυνοιάζει, πως η μερική συνύπαρξη FIR ανάμεσα στον Δυτικό και στον Ανατολικό κόσμο, οφείλεται σε μια ψευτοκατάσταση «ειρηνικής συνύπαρξης των λαών» (και άλλων μιμητισμών υπέρ του διεθνούς εμπορίου) που οδήγησε λχ, ανάμεσα σε άλλα, και στην εξοικονόμηση καυσίμων όταν ο εναέριος χώρος της Λευκορωσίας «φιλοξενεί» και πτήσεις που δεν θα κατέληγαν ποτέ στο Μινσκ. Όντως, η πτήση Αθηνών-Βίλνιους, εκρίθη κάποτε πως συνέφερε να μη διέλθει από την Πολωνία, αλλά από τον Μπελαρούσικο εναέριο χώρο.
‘Ελα όμως που οι «αντιφρονούντες», η θριαμβεύουσα φυλή των μετα-Σολτζενίτσιν ακτιβιστών, δεν λογάριασαν πως υπάρχουν ηγεσίες στην κατ’ αυτούς Ανατολή, όπου δεν τραβάνε μεγάλο ζόρι για την τήρηση διεθνών, τυπικών ή ατύπων συνθηκών. Κι έτσι, η πτήση Αθηνών-Βίλνιους της Ryanair υπέστη την συνοδεία ενός Mig-29 και ένα ρεσάλτο μη αναμενόμενο που καθήλωσε με καθαρή απαγωγή έναν 26χρονο ακτιβιστή και τη συνοδό του, αντίθετους στο καθεστώς Λουκασένκο, και η Ράιαν γύρισε μόνη δίχως μέσα τον πιτσιρικά.
Στην προϊστορία αυτής της αεροπειρατείας, βρίσκεται μια τακτική συνάντηση των Δελφών, όπου η Ελλάς, τρε τουριστίκ πνευματική κίνηση, δεν πήρε χαμπάρι ότι κυκλοφορούσαν Ρώσοι «κάπως», που παρακολουθούσαν τα δρώμενα παρά τον Ομφαλό της Γης, κι επειδή οι Δελφοί είχαν παλαιότερα μαντείο, ουδείς σύγχρονος εμάντευσε πως ήταν πλέον απαραίτητη η δραστηριοποίηση των ελληνικών μυστικών υπηρεσιών.
Φυσικά, ο Δυτικός Κόσμος και η Εξαδέλφη του, η Ευρωπαϊκή Ένωση, ήδη συνεδρίασαν και τρέλαναν τον Δυτικό Κόσμο με την αποφασιστικότητά τους. Και η Λευκορωσία έφαγε έναν αποθαρρό τέτοιου διαμετρήματος, ώστε ο Λουκασένκο έβαλε την γάτα του να κλαίει. Αφού να φανταστείτε πως μαθαίνοντας τα μαντάτα η Τουρκία, κατουρήθηκε από φόβο και υπέστη βρυγμό οδόντων, σκεπτόμενη ότι ο ψηλέκας ο Μισέλ που αγνόησε πως μία Φράου ήθελε κάθισμα στο Ντιβάνι, έκλαφσε πικρά από πίκα, και άρχισε να μαζεύει στρατά.
Αλλά εγώ που γνώρισα Βαράγγους και Πατσινακίτες και ξέρω να διαβάζω ρούνους, πρόσεξα πως οι Λευκορώσοι πράκτορες στο Μινσκ έδρασαν όπως έδρασαν για έναν απίστευτα απλό λόγο: η αεροπορική εταιρεία που κατέβασαν, δεν ήταν καμιά, έστω πτωχευμένη, κρατική οντότητα. Ήταν η Ryanair, η βασίλισσα των Τσάρτερ, η εδρεύουσα εν Ευρώπη στο Σαρλερουά, που λίγοι Έλληνες γνωρίζουν ως πεδίο δράσης της ταινίας «Γράμμα από το Σαρλερουά» του Λιαρόπουλου. Είναι μια πόλη νότια της Βρυξέλλας, Βαλονική, κειμένη επί μιας κούρμπας του ποταμού Σαμπρ, πεδίο των πρώτων περιπετειών της σχέσης Βερλαίν- Ρεμπώ, κείμενη στους «μαύρους τόπους» ενός γιγάντιου ανθρακοφόρου πεδίου, μιας περίληψης που εξηγεί την πρώτη ονομασία της ΕΟΚ: Ένωση Άνθρακος και Χάλυβος.
Πέρασα αμέτρητες ώρες στο αεροδρόμιο αυτό, που μοιάζει με θρίαμβο της ιδιωτικής πρωτοβουλίας: πρέπει να περπατήσεις έως το αεροπλάνο, όλα είναι παροδικά και μάλλον ευτελή, καμία σχέση με την βρυξελλιώτικη υπερπαραγωγή (που το θέλει το αναπηρικό της αμαξίδιο).
Μπορεί να ανήκω στους αισιόδοξους, αλλά αποκλείω να κατέβαζαν ακτιβιστές το ζεύγος από κάποιο κρατικών προδιαγραφών αεροπλάνο. Όποιος θέλει να ψάξει, ας ρίξει μια ματιά στη σειρά “Ηοmeland” και στην ταινία “Ο Κατάσκοπος που γύρισε από το Κρύο.” Θα σας παρέπεμπα και στον Αύγουστο του 1944, όταν η Σοβιετική σύναξη μεραρχιών κατέλαβε το Μινσκ, χάνοντας οι ναζήδες τριάντα στρατηγούς και όλην την Στρατιά του Κέντρου, ενώ ο Αιζενχάουερ υπομονετικά καταλάμβανε επίνεια και χωριά της Νορμανδίας, μουρμουρίζοντας πως «κάτι τρέχει στα γύφτικα», αλλά σέβομαι την γενική ευρωπαϊκή αμηχανία.
