Ολιγαρκής αφθονία είναι μία άσκηση του νου και μη την μπλέκετε με ψευδαιθήσεις. Διότι αν δε μπείτε στο τριπάκι της Ανάγκης, δεν υπάρχει νόημα σε τίποτε.

Έχω ζήσει κατ΄ιλλιγγιώδη εναλλαγή ως υφιστάμενος και προϊστάμενος, εποχές ευμάρειας και εξαθλίωσης, μόνος ή μετά συντρόφων, αλλά πάντοτε με φίλους.

Συμβαίνει συχνά, ένας αδόκητος ή εθελοντικός χωρισμός, να μεταβάλει το φρόνημα του περιβάλλοντος, με λίγα λόγια, αγαπητοί γνωστοί να αλλάζουν πεζοδρόμια για να μη σε χαιρετήσουν. Η πράξη τους εκφράζει απορία και όχι μίσος. Συνήθως επανέρχονται.

Κρατάω, βρέχει-χιονίσει, μια «στολή εξόδου» ακόμη κι αν είναι χρήσιμη μια φορά στα δέκα χρόνια. Δεν ξέρω τι εστί «αλλαγή γκαρνταρόμπας».Έτσι και μου κάτσει μια επιλογή, την  φοράω επί δεκαετίες. Έχω ρούχα, άκρως χρηστικά, που έχουν ηλικία σαράντα χρόνων. Και δέχομαι ευχαρίστως προσφορές «συμβολικών» ρούχων πεθαμένων ανθρώπων που με γεμίζουν υπερηφάνεια.

Ποτέ δεν βγαίνω έξω αν δεν έχω τσιγάρα, λεφτά για ταξί και καφέ. Ο υπολογιστής μου έχει προτεραιότητα στη συντήρηση.

Όταν ψωνίζω, είμαι ταχύς. Δεν τρώω αλάτι, μήτε ζαχαρη. Μουσική ακούω μόνον όταν επιθυμώ να κλάψω. Αρτύω τα νερομπλούκια με τζίντζερ και κουρκουμά. Γράφω και διαβάζω κάθε μέρα, με ελάχιστες εξαιρέσεις, ανελλιπώς από το 1962. Για να κοιμηθώ, πίνω δυνατόν καφέ.

Έως τα δέκα, μετακόμισα  τέσσερις φορές. Έως τα είκοσι, έξι. Έως τα τριάντα, δεκατέσσερις. Έως τα σαράντα, δέκα.΄Εως τα πενήντα, δώδεκα.΄Εως τα εξήντα, τέσσερις. Εως πέρισι, πέντε. Ως μετακόμιση, εννοώ μεταφορά νοικοκυριού.

Δεν ξέρω γιατί τα γράφω αυτά, αλλά και ποιος ξέρει;ά