Oι γείτονες, ναιναιναι, αυτοί, έκαναν μια μάζωξη, δεν έβγαλαν μιλιά παραέξω, άφησαν μόνον να διαρρεύσει ότι μπορεί να πάνε σε δημοψήφισμα (όχι πως θα το πράξουν, αλλά παίζουν τους σκεπτομένους βαθέως) ενώ τη μεσολάβηση Νίμιτς την αφήνουν να τρέχει. Και το ΝΑΤΟ θέλουν, και την ένταξη στην Αβρούπα, περιμένουν , και γιατί όχι; Μια ματιά σε εμάς ως γείτονες, αρκεί για να ρυθμίζουν την κατάσταση. Ως Άφταιγοι, ως θύματα, ως περήφανοι, διαλέγετε και παίρνετε.

Εμείς, οι αιώνιοι, τι χαμπάρια; Πιάσαμε να ρεμπατεύουμε τα στριφώματα, τις μανικοκολλήσεις και δεν μας νοιάζει πως δεν υπάρχει ρούχο να διορθώσουμε. Εκατό φωνές και συλλαλητήρια. Αυτή η καταραμένη συνδυαστική δήθεν πολιτική στρατηγική που αφήνει όλες τις μπάντες να αερίζονται. Αμολήσαμε καλούμπα και ο χαρταετός βάρυνε από την αμόλα, σέρνει μετά βίας τον σπάγγο του, είναι χαμηλά, θα μπλέξει στα τηλεγραφόξυλα. Κι ας μη υπάρχουν πλέον.

Είναι οι καριέρες; Η πτωχαλαζονεία; βρήκαμε την ώρα να παίξουμε τσαταλίνα-ματαλίνα. Να ιστοριοδιφήσουμε, να το ρίξουμε στα βαφτίσια. Εικοσιέξι χρόνια ,η μπάλα στην κερκίδα. Όπως Κυπριακό. Όπως σύνδεση των POS με τους φορατζήδες. Όπως τόσα μου λείπουν, τόσα ζητάω.

Δεν πήραμε χαμπάρι πως η διαιτησία είναι για τα μάτια. Έτυχε και γνώρισα τον Νίμιτς, πάνε χρόνια. Αστα και βράστα. Για να αποκτήσουμε την ιδιοκτησία της διαφοράς μας, να μαζευτούμε και να υπογράψουμε ένα δεσμευτικό πρωτόκολλο, όπου να καταγραφούν από κοινού οι διαφορές μας. Και με το χαρτί αυτό να ζητήσουμε και να βρούμε διαιτητή κοινά αποδεκτόν.

Τώρα, οι επισπεύδοντες (στ αρχίδια τους οι διαφορές μας) μια ζωή γκόλφηδες, θα βγάλουν έναν φετφά πως θα επιτρέψουν είσοδο στο ΝΑΤΟ, κατ ΄εξαίρεσιν, προσωρινώς για πέντε χρόνια  με το όνομα που έχουν και τέρμα. Διότι ακόμη και η μακριά γαϊδούρα, όπως και το Γέω-Βαγγέω, έχουν νόμους.

Δεν θα καταλήξουμε σε σολομώντειες λύσεις, αλλά θα κριθούμε από τους δικαστές του Άιδη: Ραδάμανθυ, Αιακό και Μίνωα.

Συγγνώμη τώρα, συνεχάτε. Μεθύστε με το αθάνατο κρασί του εικοσιένα. Φλώρια, έ φλώρια.