1 Ὁ δὲ Ἰησοῦς ἔστη ἔμπροσθεν τοῦ ἡγεμόνος· καὶ ἐπηρώτησεν αὐτὸν ὁ ἡγεμὼν λέγων· σὺ εἶ ὁ βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων; ὁ δὲ Ἰησοῦς ἔφη αὐτῷ· σὺ λέγεις. 12 καὶ ἐν τῷ κατηγορεῖσθαι αὐτὸν ὑπὸ τῶν ἀρχιερέων καὶ τῶν πρεσβυτέρων οὐδὲν ἀπεκρίνατο. 13 τότε λέγει αὐτῷ ὁ Πιλᾶτος· οὐκ ἀκούεις πόσα σου καταμαρτυροῦσι; 14 καὶ οὐκ ἀπεκρίθη αὐτῷ πρὸς οὐδὲ ἓν ρῆμα, ὥστε θαυμάζειν τὸν ἡγεμόνα λίαν. 15 Κατὰ δὲ ἑορτὴν εἰώθει ὁ ἡγεμὼν ἀπολύειν ἕνα τῷ ὄχλῳ δέσμιον, ὃν ἤθελον. 16 εἶχον δὲ τότε δέσμιον ἐπίσημον λεγόμενον Βαραββᾶν. 17 συνηγμένων οὖν αὐτῶν εἶπεν αὐτοῖς ὁ Πιλᾶτος· τίνα θέλετε ἀπολύσω ὑμῖν; Βαραββᾶν ἢ Ἰησοῦν τὸν λεγόμενον Χριστόν; 18 ᾔδει γὰρ ὅτι διὰ φθόνον παρέδωκαν αὐτόν. 19 Καθημένου δὲ αὐτοῦ ἐπὶ τοῦ βήματος ἀπέστειλε πρὸς αὐτὸν ἡ γυνὴ αὐτοῦ λέγουσα· μηδέν σοι καὶ τῷ δικαίῳ ἐκείνῳ· πολλὰ γὰρ ἔπαθον σήμερον κατ’ ὄναρ δι’ αὐτόν. 20 Οἱ δὲ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ πρεσβύτεροι ἔπεισαν τοὺς ὄχλους ἵνα αἰτήσωνται τὸν Βαραββᾶν, τὸν δὲ Ἰησοῦν ἀπολέσωσιν. 21 ἀποκριθεὶς δὲ ὁ ἡγεμὼν εἶπεν αὐτοῖς· τίνα θέλετε ἀπὸ τῶν δύο ἀπολύσω ὑμῖν; οἱ δὲ εἶπον· Βαραββᾶν. 22 λέγει αὐτοῖς ὁ Πιλᾶτος· τί οὖν ποιήσω Ἰησοῦν τὸν λεγόμενον Χριστόν; λέγουσιν αὐτῷ πάντες· σταυρωθήτω. 23 ὁ δὲ ἡγεμὼν ἔφη· τί γάρ κακὸν ἐποίησεν; οἱ δὲ περισσῶς ἔκραζον λέγοντες· σταυρωθήτω. 24 ἰδὼν δὲ ὁ Πιλᾶτος ὅτι οὐδὲν ὠφελεῖ, ἀλλὰ μᾶλλον θόρυβος γίνεται, λαβὼν ὕδωρ ἀπενίψατο τὰς χεῖρας ἀπέναντι τοῦ ὄχλου λέγων· ἀθῶός εἰμι ἀπὸ τοῦ αἵματος τοῦ δικαίου τούτου· ὑμεῖς ὄψεσθε. 25 καὶ ἀποκριθεὶς πᾶς ὁ λαὸς εἶπε· τὸ αἷμα αὐτοῦ ἐφ’ ἡμᾶς καὶ ἐπὶ τὰ τέκνα ἡμῶν. 26 τότε ἀπέλυσεν αὐτοῖς τὸν Βαραββᾶν, τὸν δὲ Ἰησοῦν φραγγελώσας παρέδωκεν ἵνα σταυρωθῇ.
Από το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, κεφάλαιο ΚΖ΄. Και οι άλλοι Ευαγγελιστές, ομοίως. Αλλάξτε τα ονόματα, χωρίς να διακινδυνεύσετε την πίστη υμών. Στη θέση του Βαραββά, των αρχιερέων και πρεσβυτέρων, του «όχλου», του Πιλάτου, αλλά και του Χριστού, τοποθετήστε τους «ήρωες» του έτους 2021. Αν βγάλετε την αγκίδα από το μάτι, εύκολα θα κατανοήσετε πως επαναλαμβάνεται με μονότονο τρόπο η ταύτιση του Βαραββά με τον Κουφοντίνα. Οι διαδηλωτές, η κυρία Κούρτοβικ, οι πραιτωριανοί, ο Πιλάτος, οι δικαστές, πλαισιώνουν το αρχέτυπο του Δικαίου που ένα κακιασμένο πλήθος ζητά να σταυρωθεί και εντέλει το καταφέρνει, ενώ ενοχικά ζητά την απαλλαγή του Κουφοντίνα από τα δικά του εγκλήματα. Η κρίσιμη προσωπικότητα σε αυτό το υποκεφάλαιο του λεγομένου Θείου Δράματος δεν είναι κάποιος ονομαστός πρωταγωνιστής, αλλά η ανώνυμη γυναίκα του Πιλάτου: «μηδέν σοι και τω δικαίω εκείνω ― πολλά γαρ έπαθον σήμερον κατ΄όναρ δι΄αυτόν».
Επομένως, δεν υπάρχει πουθενά κάποια «αγιοποίηση» κανενός Βαραββά, αλλά η επιλογή ενός εγκληματία στη θέση ενός Αμνού. Η Καινή Διαθήκη είναι σαφής. Και τα παντοδύναμα στερεότυπα λειτουργούν αμάραντα και απέθαντα διαχρονικώς. Το δικαίωμα ενός Πλήθους να τελέσει το Μέγα Σφάλμα είναι θεόθεν απαράγραπτο. Εάν το θλιβερό μας Κράτος δεν επιθυμεί τέτοιες νουβωτέ, πρέπει να τοξεύσει καθε έννοια Ρόμπιν Χουντ, Braveheart, νεοελληνικής ληστοκρατίας από αρματολούς και κλέφτες έως τον ληστή με τις γλαδιόλες και την συναισθηματική ασυλία εκατοντάδων στίχων, τύπου «Ο Γιάννης ο φονιάς, παιδί μιας πατρινιάς/ κι ενός μεσολογγίτη/ Προχτές την Κυριακή μετά απ’ τη φυλακή/ επέρασ’ απ’ το σπίτι/ Του βγάλαμε γλυκό, του βγάλαμε και μέντα/ μα για το φονικό δεν είπαμε κουβέντα» καθώς και τα μελίρρυτα «Ευχαριστώ, ευχαριστώ, ήσουν παιδί σαν το Χριστό».
Πάντα θα θυμάστε πως είναι άσκοπο να μνημονεύετε Αλεξανδρο Παπαδιαμάντη και Διονύσιο Σολωμό, αδελφοί, αν δεν τινάξετε από το πέτο την χαριτωμένη, πανέμνοστη ψειρίτσα του νεοελληνικού μελό.
Κατακλείδα: εάν σώνει και καλά θέλετε να μάθετε τον Αίτιο, το ευαγγελικό χωρίο είναι σαφές: οι «αρχιερείς και πρεσβύτεροι» έπεισαν «τους όχλους». Μεγάλα παιδιά είστε, κάντε τις αναγωγές. Μήτε «όχλοι» μήτε ιεροπρέπειες. Ένα τμήμα της πολιτικής κοσμάρας έκανε την κίνηση. Που εκμεταλλεύεται έναν φαντασμένο, ουρανοβάμονα πρωθυπουργό και έναν όμιλο σύριζα στην κακή του μοίρα που αναρωτιέται «τι έχουν τα έρμα τα ιδεολογήματά μας και ψοφάνε».
