Ξέρω πολλά για την Θεσσαλονίκης-Αθηνών, χιλιόμετρα 504. Μεγάλωσα μαζί της. Πρόλαβα Λάρισα-Γλύφα ως παράδρομο, όταν βασίλευαν τα Φάρσαλα. Πρόλαβα Θεσσαλονίκη- Λάρισα μέσω Χαλκηδόνας και τον Λεβέντη κάτω από ρουμελιώτικο δέντρο με λιανά σουβλάκια από έναν σουβλατζή με το μουστάκι του Δυοβουνιώτη. Μετά, άστραψε άσφαλτος διορθωμένη σε πολλά σημεία, πλην με μια αρχαιοελληνικής έμπνευσης ταινία από λευκό τσιμέντο που γλύστραε σαν το τελευταίο κείμενο του Καρανίκα, αλλά δεν υπάρχει ηρώoν για τους νεκρούς που προκάλεσε.

Βέβαια, υπάρχει παράδοση που δεν ξεχνιέται. Στα διόδια των Μαλγάρων βγαίνοντας από την πόλη, δεξιά, διατηρείται ακμαίος ένας καταυλισμός με σουβλακερί που τον φωτίζουνε τα βράδια. Αλλά το αριστούργημα της Περιφέρειας Στερεάς, υπάρχει καθιερωμένο και εγκυκλιωμένο, πάνω στην ευθεία που βγάζει Λαμία, μόλις αφήσεις αριστερά το μεσαιωνικό αγωγό  πριν τη Δαμάστα, αυτόν που οι παλαιοί οδηγοί ερμήνευαν ως «γέφυρα Φραγκοκρατίας» όπου σε περιμένει μια ταμπελίτσα που εξηγεί πως «εδώ και σαπέρα δεν είναι αυτοκινητόδρομος» ενώ δεν έχει αλλάξει μήτε το πλάτος, μήτε η σήμανση.

Γιατί αυτό; Διότι οι Λαμιώτες δεν λένε να ξεχάσουν το σμήνος με τις ταβέρνες, τα αναμνηστικά, τα βενζινάδικα, τις τουαλέτες για τα Πούλμαν και τα κουτιά με τα τοπικά προϊόντα. Κανονικά, το πέταλο του Μαλιακού, θα πρεπε να ξεχαστεί με την όδευση Αρκίτσα-Γλύφα, μέσω Ευβοίας, αλλά έπεσε πολλή «μελέτη»: ο τόπος γεννάει σεισμούς, δεν είμαστε για τουνέλια ή γιοφύρια,  θα έρτει ο Ξέρξης και οι Γαλάτες, μη το ρισκάρουμε. Εντάξει είναι τριάντα χιλιόμετρα παραπάνω, αλλά σιγά τις μπετζίνες. Δεκάδες παρόδια χωριά και κωμοπόλεις ,που ζούσαν από την κυκλοφορία, χώθηκαν στην ανυπαρξία, παρά τις μακροχρόνιες αντιστάσεις, πανελληνίως.

Είμαι βέβαιος ότι σε λίγα χρόνια, θα υπάρξουν μεταπτυχιακές μελέτες που θα εκθειάζουν το τοπικό πείσμα, ερμηνευμένο ως «αντίσταση στην αγοραία ξεφτίλα του εκσυγχρονισμού» μιας Ελλάδας που διασχίζοντάς την, το βλέμμα σου  σκοντάφτει σε ερείπια των σίξτις, κελύφη ρημαγμένα, που να μου το θυμηθείτε, θα είναι διατηρητέα. Ενώ θα δούλευε θαυμάσια το ρημαδιό ως εθνική οδός άνευ διοδίων.

Έως να γυρίσει  ο ήλιος πάντως, θα θυμάμαι την Θεσσαλονίκης-Αθηνών τουπίκλην «Εθνική»  όχι ως το «ωραίο ταξίδι» της Ιθάκης του Καβάφη, αλλά ως το βάσανο του Παπαδιαμάντη που κίνησε με βαπόρι για τη Σκιάθο με νέα κουστουμιά, και τηνε λέρωνε σε κάθε φρέσκια λαδιά του καταστρώματος, μη και τον θεωρήσουν οι συντοπίτες ακάτρ πένγκλ και γαλάντη.