Ξημερώματα
24-11-2019

Για όποιο λόγο κι αν βρίσκεσαι εδώ, παντού συναντάς αρρώστια. Αντισηπτικό και φαρμακίλα. Περιφέρεσαι στους διαδρόμους. Το φως ψυχρό και λίγο. Σε μια μικρή στροφή, ένας αυτόματος πωλητής ξυπνάει τον τζογαδόρο μέσα σου, λίγα κέρματα, σίγουρη νίκη. Ο θόρυβος που κάνει το μηχάνημα για να ρίξει μια σοκολάτα σε ξυπνάει πιο γρήγορα από καφέ όμως. Μασουλώντας λειωμένη καραμέλα επιστρέφεις στη νιρβάνα. Κατηφορικός διάδρομος σε βγάζει σε μυρωδιά πολυκατοικίας στην Καλλιθέα, μια άχνα από βραστά λαχανικά με κρέας και νοτισμένο νοβοπάν. Λίγα σκαλιά σε οδηγούν σε δωμάτια ασθενών με χρόνιες παθήσεις. Μοιάζουν με διαμερίσματα και εκεί μυρίζει όπως ρούχα που έμειναν καιρό σε ντουλάπα. Ο άρρωστος αραχτός με φρέσκα σεντόνια και ηρεμία παρακεταμόλης, ενώ οι συνοδοί κοιμούνται καθιστοί σε καρέκλες, με πρόσωπα που έσβησαν τσαλακωμένα και άβολα. Όμως ενοχλείς τον κύριο με τα γαλάζια που σέρνει ζωηρά άδειο φορείο αφήνοντας στο πέρασμα του άφτερ σέιβ σε μάγουλα που τσούζουν. Έπιασαν βάρδια και οι νοσηλεύτριες, συνήθως μακριά από κάθε ροζ φαντασίωση, με στραβοπατημένα σαμπό, πλεκτές ζακέτες με κόμπους και κραγιόν φορεμένο βιαστικά, και φιλιά μοιρασμένα σε πλαστικά κύπελλα μιας χρήσης. Και τα μωβ βελάκια σε πάνε στα υπόγεια. Στις διπλές πόρτες με μεντεσέδες που τρίζουν. Ένα μέρος που δεν σταματάει ποτέ η ζωή. Και έξω από τα ψυγεία τα ψώνια της ημέρας… Άντρας ετών 78, αντί για θώρακα έχει ένα αυτοκόλλητο από Καρέλια κασετίνα με μαύρα μπολντ γράμματα “το κάπνισμα σκοτώνει” ενώ αυτός ρουφάει θάνατο ανενοχλητος, κορίτσι 6 ετών με μπούκλες που ανεμίζουν σε κούνια, με δύο μάτια που δεν πρόλαβαν να φορτωθούν αμαρτίες, ένα ζευγάρι ετών 28 ντυμένοι Σάββατο πίνουν παραπατώντας τα τελευταία σφηνάκια, και μια γιαγιά ετών 86 χτενίζει λευκά μαλλιά ξαπλωμένη με τη φορεσιά της εκκλησίας. Συγγενείς αγκαλιασμένοι μέσα στα κλάματα, από τα τρομαγμενα μωράκια που μόλις ήρθαν στον κόσμο. Και ξημερώνει.

Σε λίγο θα ανοίξει το γραφείο. Σου έχουν έτοιμο εξιτήριο. Και βγαίνεις και έχει λιακάδα και οι απλήρωτοι λογαριασμοί είναι βουνό, και ακόμη δεν σε ειδοποίησαν για εκείνη τη θέση για δουλειά, και δεν έχεις δίπλωμα αυτοκινήτου και είσαι στου διαόλου τη μάνα και όμως χαμογελάς γιατί τελικά ξέρεις το πιο σημαντικό.