Μεταξύ μας, έζησα εις τας Αθήνας παραπάνω από μία δεκαετία και οι επισκέψεις μου στην πρωτεύουσα είναι πράγματι πάρα πολλές. Εντούτοις, ολίγοι γνωρίζουν ότι αι Αθήναι συναπαρτίζονται από τρεις διακριτάς ολότητας:

1
Την Χολιλάνδη, ήτοι έναν κουβαρά ιερών τόπων, συγκειμένην εξ αρχαίων κυρίως, αμή και μεσαιωνικών μνημείων ιδιαζούσης χάριτος και στιβαρότητος, καθώς και μουσείων ποικίλων, ενίοτε συναρπαστικών, καθώς και καρτιέ που τηνε γλύτωσαν στην σκατωτήν λαπάραν των οργανωμένων δημοσίων εγκλημάτων, κι ας έχουν μετατραπεί σε προεικόνες ή καρποσταλικά μνημόρια, όπως η Πλάκα, τα ευπώλητα Εξάρχεια, το ήμισυ Κολωνάκι και ο συναρπαστικός Πειραιάς.

2
Την Νεβερλάνδη, ήτοι την χώρα και το άστυ του πώποτε και του ουδέποτε, ήτοι έναν αστερισμό από οικιστικές λεπτομέρειες που καλύπτουν ίσαμε μια μυριάδα σημείων εξόχου γραφικότητος, όπου άνθρωποι και κτίσματα συνυπάρχουν ανωδύνως.

3
Το πολεοδομικό συγκρότημα με το δυσκόλως κρυπτόμενο ψευδώνυμο «Αθήνοβο» (και «Ατένοβο» για πληθυσμούς με δυσκολία εκφοράς του θήτα) που καλύπτει ακριβώς το 90% της Αττικής και έχει καταφάει ως σεσηπός πάγκρεας τας προς Κορινθίαν και Βοιωτίας εξόδους. Κατά βάσιν όμως, πρόκειται για ένα λεκανοπέδιο, κρυμμένα ρέματα και κάτι βουνούς των τριών Πεί (Πεντέλη, Πάρνηθα, Πατέρα) και τον μυστικοπαθή Υμηττό και το αρχαίο σχέδιο που τον θέλει τρυπητέον.

Οι τρεις ενότητες έχουν την δομή κορονοϊού. Ιδίως της Χολιλάνδης η πρωτεΐνη, όλως ασύμβατος με την δραστικότητα των συστατικών του Ατένοβου, έχει περιοριστεί σε τοπία τα οποία επαινεί ο νυν δήμαρχος Αθηναίων, όπως προσφάτως ποζάρει εις την Βασιλίσσης Όλγας, οδού που ΔΕΝ διαθέτει κτίσματα πλην το Ζάππειον εκ του μακρόθεν, και μερικά εγκάρσια σε άλλους δρόμους. Διό και ο δήμαρχος ποζάρει σε ερημότοπο που ωστόσο διαθέτει ράγες τραμ και κορυβαντιά πως «ήρθεν η ώρα των ποδηλάτων» και «ο πεζός και το ποδήλατον νικά». Και σάματι σήμερα, ποιος νικά στην Βασιλίσσης Όλγας; Ο φούφουτος;

Μπορεί να έχω παραισθήσεις, αλλά η Αθήνα έχει μερικές εξαίσιες και άλλες, απεχθείς ομοιότητες και αναλογίες (ίσως είναι φυσικό) με επιφανείς Βαλκανικές, αμή και Μεσανατολικές πόλεις. Όχι ορώμενες συνολικά, αλλά κατά επιφανή ή άσημα τμήματα. Πάντως ποδηλατόδρομοι και άλλα πεζοδρομικά, συνήθως απουσιάζουν από την δομή των γειτόνων, και δεν εννοώ την Πράγα και τις πολιτείες της τέως Αυστροουγγαρίας. Αυτό που συμβαίνει πάντως στις όμορες πόλεις είναι μια «αστική λοβοτομή», κάποια κτιριούκλα, κάποια τροποποίηση ενός παλαιού κτιρίου σε ξενοδοχείο, τέτοια, ψόφια πράγματα. Η πρόταση του δημάρχου Αθηναίων, με την συνδρομή, υποθέτω, μερικών πυλώνων της χώρας μας, είναι μια τζαμπ-τζαμπέ επιχείρηση, μια αλλαγή κόμμωσης στο δίκτυο των δρόμων και των πεζοδρομίων.

Οργανική, ουσιαστική μεταβολή και ανακαίνιση, μήτε κατά διάνοιαν. Τελικά φαίνεται πως όταν η Ελλάς γλυτώνει από τύπους σαν τον Μπελαβίλα, πέφτει ικέτις στον ανώνυμο πρακτικιστή. Όσο για το πράσινο και τα δέντρα, είναι κυριολεκτικά η Μεγάλη πρόφαση του Σχεδιαστή, όταν εκείνος δεν έχει λεφτά ή γνώση να αλλάξει κάτι.

Ειδικά στο Κέντρο της Αθήνας, ο δήμαρχος μόλις δήλωσε πως το έργο θα γίνει σε δύο φάσεις: πρώτη φάση ένα είδος μακέτας ένα προς ένα του σχεδίου, με βαφές και ρυθμίσεις μη ακριβές, και σε δεύτερη φάση θα βρούνε τα λεφτά.

Είπα κι εγώ. Στην ουσία, ταμάμ, χαράμ και αναντάν μπαμπαντάν. Απομένει το γιάγμα.