Όταν οι μικρές θαλάσσιες χελώνες σκάνε απ’ τ’ αυγό, τρέχουν σαν παλαβές προς την θάλασσα. Εκεί θα βρούν καταφύγιο απ’ τα εναέρια αρπακτικά, τροφή, και μεγαλύτερη ευκολία στην κίνηση.
Κάπως έτσι μοιάζει και η πορεία του ανθρώπου στην ζωή. Το πρόβλημα του είναι όμως ότι ποντάρει υπερβολικά στο τι συμβαίνει στην άμμο, συχνά γίνεται αρπακτικό και ο ίδιος. Χτίζει “δυνατές” φωλιές, κάνει αμμίσια όνειρα, θέλει και προσπαθεί να είναι μοναδικός και αξέχαστος -καλύτερος απ’ τους συνανθρώπους του, και αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι να σκεφτεί την σωτήρια βεβαιότητα της θάλασσας, γιατί την ονομάζει “θάνατο”, “τέλος” ή “χαμό”. Φαντάζομαι ότι όσο πιο πολύ βαρύνει απ’ τα άγαρμπα και ανόητα ατοπήματα του στη στεριά, τόσο πιο δυσκίνητος θα είναι την ώρα της κολύμβησης.
Μου φαίνεται ότι ο άνθρωπος πολύ συχνά, είναι πιο ανόητος από ένα χελωνάκι.
Ξέρεις, όλοι θα φτάσουμε σπίτι μια μέρα
05-03-2020