Αυτές τις μέρες της σχόλης άκουσα πολύ ραδιόφωνο, κυρίως μουσικό ραδιόφωνο. Άλλωστε όλα τα ραδιόφωνα έγιναν λίγο-πολύ μουσικά, αφού οι παραγωγοί και οι δημοσιογράφοι δραπέτευσαν από την εργασία τους (και πιθανόν κι από την πόλη), με το σκεπτικό ότι δεν θα ακούει κανείς, ας παίζει σκέτη μουσική ο σταθμός για αυτούς που έμειναν. Αυτό δεν είναι αναγκαστικά κακό, αφού συχνά η ομιλία τους αφαιρεί από τη μουσική και την αίσθηση του ραδιοφώνου, δεν προσθέτει. Έτσι αλλά κατέληξα ότι είχα χρόνια να ευχαριστηθώ τόσο έναν σταθμό όσο τον Nostos 100,6. Δεν ξέρω ποιος κάνει τις playlist στο σταθμό (έχει τέσσερεις παραγωγούς και τον Γιώργο Πολυχρονίου), πάντως είναι εφάμιλλος των καλυτέρων ευρωπαϊκών, όπως λέγανε οι παλιότεροι. Είναι ο μόνος σταθμός που τολμάει να παίξει ετερόκλητα είδη μουσικής (με έμφαση στη μαύρη μουσική) και ποικίλα τραγούδια από πολλές δεκαετίες. Ακούω και O’ Jays και BIllie Eilish και Cream και RHCP και ένα σωρό άλλους, παλιότερους και νεότερους αγνώστους μου, κι όχι μόνο δεν ξενίζομαι, αλλά αισθάνομαι ότι έχω καλή παρέα που ξέρει τη μουσική και το ραδιόφωνο.
Από αύριο βέβαια επιστρέφουμε στις συνήθειες της εργάσιμης εβδομάδας και τον επικοινωνιακό ορυμαγδό.