To 1995 γυρίστηκε το Fargo των Κοέν. Έπαθα την πλακάρα μου, γέλασα και πικράθηκα όπως κάθε ακόλουθος αυτών των απεγνωσμένων. Ο βαρύς χειμώνας και η δραστική ματιά στην απελπισία της Μινεζότα, πλαισίωναν μια τραγωδία και όχι κωμωδία παρεξηγήσεων.

Αργότερα, το 2000 βγήκε η ομηρική εκδοχή του αμερικάνικου νότου, στο «Ω αδελφέ που είσαι», ταινία που πριν την δω, έψαχνα μανιωδώς και εντέλει παρήγγειλα στη Σαλονίκη, σε μουσικάδικο της Αριστοτέλους τη μουσική της, που έστησε ο T-bone Burnett, καθώς ήταν η μόνη μουσική παράδοση που πάντα ποθούσα να με καλύπτει ισοβίως και με φως και με θάνατον ακαταπαύστως. Για το αυτοάνοσο σύμπτωμα που με κατατρέχει, πάλι ισοβίως, η τοπικώς πανίσχυρη βλακεία είναι το φάρμακό μου. Τα σιντάκια δεν λυώνουν όπως τα βινύλια, αλλά αυτό του εξουθένωσα τη φτιάξη, ώσπου, όσα αντίτυπα κι αν πήρα, κατέληξαν να τραυλίζουν, με ακατάσχετες παρεμβολές και μπιπ μπιπ ώσπου να καθιερωθεί το you too (έτσι το έλεγαν στην αρχή οι συνέλληνες) και να ησυχάσω. Από την Μινεζότα στο Μισισίπη δεν ήταν ακριβώς τα ίδια τοπία, αλλά η νότια προφορά και οι ήρωες του 1937, έδειχναν, να το ειπώ αβρά, μια μεταξικότητα, μια μεσοπολεμικότητα κι έναν μεταχιτλερισμό, φαινόμενα που πάντα κυνηγούσα.

Εκεί πάντως υπάρχει ένα ξαδελφάκι του Τουρτούρο, ο Washington “Wash” Hogwallop, o οποίος, παρότι εντέλει καρφώνει τους τρεις καμπαλέρος, πρόσεξα πως ταιριαστά εκφέρει τη λέξη «Ντουλούθ»η οποία μου εντυπώθηκε, καθώς την κατέταξα στο λήμα «Κθούλου». Ήταν ο Frank Collison, καρατερίστας, τότε πενηντάρης, τζαχείλας, τρεμαντάχειλος ή κρεμαντάχειλος με βλέμμα ζυγουριού, για τις ανάγκες του ρόλου προφανώς.

Ντουλούθ. Παραλίμνιο λιμάνι, η σύνοψη μιας αστικής ομελέτας, όχι μεγάλη πόλη, που κάποτε λιντσάρισε έναν Φινλανδό που δεν ήθελε να πάει φαντάρος στον Μεγάλο Πόλεμο, αλλά να γυρίσει στην πατρίδα του. Πόλη που «παίζει» έντονα στην αναδόμηση του Fargo, αλλά πλέον ως σειρά δέκα επεισοδίων. Τα συνηθάει αυτά η κινηματογραφική βιομηχανία. Πιό σουρεάλ, οι ηθοποιοί συνεχώς συγκρίνονται και παραπέμπουν στους ηθοποιούς της ταινίας-ταινιάρας, η αφήγηση είναι πιό μοντερνισμένη, έχει και καμπακώσεις (από το come back) και αναδρομές, αλλά τότε η εποχή, η ταινία και η πρώτη σύλληψη είχαν τα μάτια της κουκουβάγιας, ενώ τώρα η τηλεοπτική όραση, δεν φτάνει καν τα μάτια του λαγού και συχνά κουνελώνεται, εάν γίνομαι κατανοητός.

Και χωρίς τον Wash Hogwallop, δεν θα την έβλεπα ποτέ.

Να το προσέξουν, ξέρετε ποιοι, τώρα που ψιλομαραίνονται με τους Ανέλους. Για την ταινία ήρθαμε, όχι για την σειρά.