H once famous Debbie Harry και ό,τι πρόσφατο διάβασα γι αυτήν, δε με ξάφνιασε. Πάντα νόμιζα πως ήταν εβδομήντα πέντε ετών –ηλικία που το δέρμα γίνεται διάφανο και ατλαζένιο, αλλά το επαγγελματικό γελάκι δεν «σπάει» με τίποτε. Μήτε η εφηβεία της με αφορά, μήτε η παράσταση «γυμνό ανάμεσα σε λύκους» συνοδεία μερικών φράσεων του Μπορίς Βιάν έφυγε απο το lp των Blondie που απέκτησα εγκαίρως.

Με είχε πείσει για το ακατάληπτο, το δοσίλογο βλέμμα των μεγαλύτερων σε ηλικία γυναικών, το φίνο πνεύμα τους, πόσο μπέρδευαν το μέσα με το έξω και πως έδεναν με άθραυστη κλειδαριά το μέλλον των εποχών και του κόσμου. Κι όταν ήταν είκοσι χρονών, πάλι μεγάλη το έπαιζε, με όλα της τα δίκια. Άψητη φωνή, βγαλμένη πειθαρχικά από εκκρεμές του Χρόνου. Ανέκφραστη γοητεία, τελεσιδίκως. Ολόκληρη τελετουργία ο χειρισμός του άνω χείλους. Ναι, ήταν πάντα 75, ή εκει κοντά και έβλεπα τους φίλους που την γούσταραν ως επιβάτιδα ρουκέτας.

Ό,τι πιο εκφραστικό αναζήτησα σε αυτήν ήταν να βρίσκεται σε διπλανή πλάβα στον Αχέροντα, να πετάει το χαρώνειο στο μαύρο νερό και να χαμογελάει στον Κέρβερο. Ωραίες γυναίκες δεν υπάρχουν κι όσες επιβίωσαν είναι μοντέλες, σαν μία Συλβι βραζιλιάνα που διαφημίζει μια κρέμα ξερωγώ και τα κορίτσια της Σάιος που έχουν προφίλ αδρό, βραχωμένο έξεργο.

Αλλά την θυμάμαι στα κόκκινα, σε μια πόλη γεμάτη τουρίστες, αλλ’ αυτή ήταν Περουβιάνα και δεν είδα την Αφροδίτη της Μήλου στο Λούβρο και την πήρα στο κατόπι με ματωμένα γόνατα.