Ακόμη μια κρύα μέρα στην Νορβηγική Φθιώτιδα.
Με τον πιστό μου σκύλο, τον Άζνταγκορ, βρήκαμε μια ξεκοιλιασμένη άλκη δίπλα απ’ την παγωμένη λίμνη.
Τυλιχτήκαμε με τα σπλάχνα της για ζεστασιά και ο αρχαίος αέρας μας έσμπρωχνε προς την καλύβα. Φτάσαμε κατάκοποι την ώρα που τ’ αστέρια σχημάτιζαν την λέξη “Kiitos” στον ουρανό, ενώ η Σελθέριαν, η πολική γάτα, άρχισε ξαφνικά να κοιτά επίμονα προς το μαύρο δάσος.
Και εκείνη την ώρα, ακούγεται το “ΠΟΡΤΟΚΑΛΙΑ, ΦΗΡΙΚΙΑ, ΞΥΝΟΜΗΛΑ, ΜΠΑΝΑΝΟΜΗΛΑ, Ο ΠΑΡΗΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΓΕΙΤΩΝΙΑ ΣΑΣ, ΟΛΑ ΜΕ ΔΟΚΙΜΗ” – και μου τα γάμησε όλα.