Μετά από περιδίνηση αιώνων, η πόλη του δειλινού, κάποτε πτωχομάνα, τώρα Μητέρα πασών των Ενστάσεων, χάσκει ανήμπορη στη διάθεση ανθρώπων σαν τον Κικίλια, τις ιατρικές Φυλές, μια μόνιμη Άρνηση που έχει πλέον σαπίσει, και ενδύεται την Θλιψη του Επταπυργίου, τον κόκκινο από αίματα Ιππόδρομο, τους χαμένους Σεφαραδίτες και τα ονόματα των περιοχών της τα ταλαιπωρημένα από μονόφθαλμους ποιητές, και παραδίδεται στην Απόφαση της Λησμονιάς, σε όλους εμάς που κρατάμε στανικώς έναν λαχνό ακροδεξιού παπατζή, σκαρφαλωμένοι στον πύργο του Λαπαρδά και στην επιμέλεια του Προσούχ, τότε που οι Ζηλωτές εξανεμίστηκαν από τους Ησυχαστές και το σκλαβηνικό ζακόνι πνίγηκε στους καλαμεώνες.

Ώσπου να μοιραστεί, μετά από συγκρούσεις εθνικιών με ποσαδιστές ένα εμβόλιο, ολίγοι θα απομείνουνε ακμαίοι και ζώντες, αλλά για τη Θεσσαλονίκη αυτή η απομείωση δεν υπήρξε πρόβλημα, ποτέ. Ποτέ των ποτών. Έρχονται καρμίρικα Χριστούγεννα, καλλικάντζαροι που υπέφεραν τα βασανιστήρια του Φιλώτα, ανοίγει με το Τριώδιο το χρηματιστήριο των σαλιγκαριών, κάτι μανιτάρια που ξώμειναν στις λόχμες, κι ώσπου να ερημώσουν οι θράκες με τα κοψίδια, δεν θα γνωρίζει κανένας ζωντανός τον Τιπούκειτο των Νεκρών.

Οι προεστοί, το λαθραία αποκτημένο τάλιρο, η αρχή της ήσσονος προσπαθείας και ο εσωτερικός εμφύλιος, αναλαμβάνουν τα υπόλοιπα. Κι όπως λησμονήθηκαν ο Μπάμπης Νίντας, ο Κλείτος Κύρου, ο Βάιος Μπαγλάνης, η κόρη του Βελισάριου, ο Καταφρόνιος, ήρως στον Ιππόδρομο, ο ταβουλάριος Διαβασημέρης, ο Πέτρος Παπαγεωργίου και τα νεώρια που κατέκαψε ο Περσέας, έτσι οι αλειτούργητες γειτονιές θα γεμίσουν κάποτε με το παιδικο σφρίγος των Άλλων.