Από τις πολλές εικόνες (παλιά τις λέγαμε «ζωγραφιές» ― οι πίνακες ήτον για τα μουσεία) του Οδυσσέα που συναντά την Ναυσικά, παίζουσα με φίλες ή θεραπαινίδες και διαλύεται ο χορός τους, προτιμώ την εκδοχή του Jean Veber, κατά βάσιν σκιτσογράφου, που πήγε στον Μεγάλο Πόλεμο στα πενήντα και τον γκάβωσαν τα αέρια της μουστάρδας. Ο ήρως μοιάζει με εξοντωμένον Ντοθράκι, σκελετωμένος, πεινασμένος, με παράξενα φτιαγμένο δεξί πόδι, σάμπως πλατύποδο και με την λαιά έχει ξεριζώσει ένα μονόρριζο σαν νεροκρέμμυδο και σκεπάζει τα αιδοία του, μη τρομάξει η βασιλοπουλίς. Δύο κορτσόπα είναι ήδη σε φευγιό, η τέρμα άνω δεξιά πήρε κάτι από την φυλλωσιά κι είναι έτοιμη να βελάξει (Σεφέρης) ενώ η μεσαία έχει σταθεί λίγο, έχει και φίλη να προσέξει. Η Ναυσικά, την βρίσκω εκστατικά επουράνια. Στέκεται κόκκαλο, με τα δύο χερούδια της μιμούμενα μαξιλάρι όπου ποθεί να συγκοιμίσει τον έμπειρο απέναντι, μισάνοιχτα χείλη εκφέροντα ένα «αχ καλέ, σκιάχτηκα» και στο πάλλευκο σώμα τρεις σέπιες ηδονής σημειακές ―στην αμασχάλη, στα απόκρυφα και καταμεσής στη γάμπα― μάλλον θα έσκυψε ψάχνοντας την μπάλα και προέκυψε ο Σερ Φράνσις Ντρέηκ χωρίς το manowar του. Αν τον ξυρίσει και τον αλείψει εκειά τα απεχθή λιπάσματα που συνήθιζαν, θα μοιάζει με τον Τανιμανίδη του Σαρβάηβορ. Όχι με τον Ντάνο. Με τίποτε. Πρέπει να καταλάβουμε πως όποιος άδει άθλα ηρώων λέγεται Φήμιος, ήτοι ο Δήμιος των Μύθων.
Ναυσικάααα
13-03-2019