Ο Αριστερισμός στην Ελλάδα. Ένα βιβλίο που δεν θα γράψω ποτέ.
Ξεκίνησε από το έβγα του μεσοπολέμου, ως επακολούθημα της διαμάχης Στάλιν- Τρότσκι. Και προέρχεται από το θρυμμάτισμα των τροτσκιστών, παρά την εντυπωσιακή παρουσία τους στον Ισπανικό Εμφύλιο. Σε εποχές όπου η παραδοσιακή Ρωσοφοβία παλαιών αιώνων συνάλλαζε τα ράσα της με τον αντικομμουνισμό και τον αντισοβιετισμό, η αναμέτρηση των δύο κόσμων (ο άλλος κόσμος ήταν ο φασισμός και ενδιαμέσως το ράγισμα της αποικιοκρατίας που διέσωζε πάντως μερικές δημοκρατικές κυβερνήσεις στην Ευρώπη) οδήγησε τις επαναστατημένες (και καλλιτεχνημένες) καρδιές στην συμπάθεια απέναντι σε αγωνιστές πιστούς στην παγκόσμια επανάσταση.
Στα μέρη μας, ο Μανιαδάκης έστηνε δικό του κομμουνιστικό κόμμα, για να παγιδεύει τους εύπιστους.
Αφήνω την Κατοχή, τον Εμφύλιο και τα πρώτα αποτελέσματα ενός γιγαντικού Ψυχρού Πολέμου.
Ο καθαυτού αριστερισμός, στην μεταπολεμική του μορφή, ήταν η επιλογή, ως πολιτικής πλατφόρμας, ενός Τρίτου Δρόμου. Και ήταν εναργής και ενεργός μέσα στην δεκαετία του εξήντα. Ήταν η Πολιτιστική επανάσταση του Μάο. Είχε προηγηθεί η αποκαθήλωση του Στάλιν. Ο Τρίτος δρόμος έμοιαζε θελκτικός. Κατά το 1964, 65, οι οπαδοί του άρχισαν ,στα Πανεπιστήμια, να λέγονται «Κινέζοι». Ήταν αράθυμοι, επιθετικοί, ρήτορες και ορμητικοί, όλοι μαζί. Δεν άντεχαν νενέκους, αναθεωρητές, συμβιβασμένους και τρέσαντες. Ακόμη και η ελληνική χούντα κατάλαβε τι μπερεκέτια την περιμένουν αν τους διατηρούσε στη ζωή. Οι εκδόσεις «Νέοι στόχοι» εμφανίστηκαν στα βιβλιοπωλεία. Μαρξ, Λένιν, Τρότσκι, Κάουτσκι και λοιποί, υπό αχταρμά. Αλλά η Ασφάλεια έρριχνε αλύπητα ξύλο, αδιακρίτως στους ενάντιους.
Πεθαίνοντας ο Μαο, τα φοιτητάκια, μεγαλώσανε, βγήκανε για δουλειές και σταδιοδρομία.Οι αριστεριστές ήταν ήδη σε χίλια κομμάτια, αλλά δεν πρόκειται να γράψω και βιβλίο. Με το ΠΑΣΟΚ αναθάρρησαν, αλλά ο Ανδρέας τους έκοψε τη φόρα, πριν έρθει στην εξουσία. Μερικοί, τρύπωσαν στα πανεπιστήμια. Άλλοι δούλευαν στην πιάτσα.Ακέφαλοι και μελαγχολικοί, άρχισαν να φλερτάρουν με άλλα κόμματα, όπου και διέπρεψαν. Τους θεωρούσαν γραφικούς, ακίνδυνους και τους άφηναν. Εξάλλου οργανωτικά ήταν γανωμένοι. Ξέρανε.
Ωστόσο, το 1989, στην υποτιθέμενη συγκυβέρνηση, περίσσεψαν πολλοί αριστεροί εκτός των συγκροτημένων κομμάτων, που μαζί με τον μπαχαλακισμό και άλλες εναλλά ιδεολογίες, έβραζαν στο ζουμί τους, πάντα δυναμικές, πάντα ενεργές και με τολμητίες στις τάξεις τους.
Αφήνω την υπόλοιπη γαλαζοπράσινη περίοδο ,όπου οι μεν ψήφιζαν τους δε, αλλά κρατούσαν χαρακτήρα και η αριστερά στα δεξιά του ΚΚΕ πάλευε να υπάρξει στο κοινοβούλιο.
Ωσπου συνέβη, έχει μια ντουζίνα χρόνια, η επιφάνεια των συλλογικοτήτων και των συνιστωσών. Άρχισε να συγκροτείται ο Σύριζα ,σε περιβάλλον που ελάχιστα απείχε από την καταισχύνη. Και ο νέος του αρματηλάτης.
Εμείς προσέχαμε τους αριστεριστές που έγιναν υπουργοί, περιφερειάρχες, πραματευτές και λοιπά, ξεχνώντας ότι στα πανεπιστήμια, χιλιάδες απόφοιτοι διδάχτηκαν από αριστεριστές.
Αλλά βιβλίο δεν πρόκειται να γράψω.
Νίκησαν. Τέρμα και τελείωσε. Επιταχύνουν τις εξελίξεις. Σοφά κατανεμημένοι σε κυβερνητικούς, σε «τράβα με κι ας κλαίω» και σε πελταστές στην αυτοδιοίκηση και τον συνδικαλισμό, όταν έρθει ο πραγματικός Αρμαγεδδών, θα χαθούν όπως οι πυγολαμπίδες στο ξημέρωμα, και οι ξύπνιοι ανάμεσά τους, θα συνεργαστούν με τις καραδεξιές αρχές της Νέας Κατοχής.
Τό΄χω ιδεί τόσες φορές το έργο, που αισθάνομαι πως έχω ήδη διαβάσει το βιβλίο που τάχα μου δεν έγραψα.
