Σκεπτόμενος την τεράστια επιτυχία των Μπακς του μεγάλου Γιάννη Αντετοκούμπο που τους οδήγησε στους τελικούς της ανατολής στο NBA, παρατηρώ το ποσό ισχύει αυτό που μου έλεγε η μητέρα μου όταν άρχισα τον αθλητισμό.

“Άσε το ποδόσφαιρο, να ασχολείσαι με το μπάσκετ. Με το ποδόσφαιρο ασχολούνται όλα τα γελαδια”. Και πράγματι, όλοι μου οι φίλοι που ασχολούνται με το μπάσκετ, είναι αξιόλογες προσωπικότητες.

Εγώ πάλι μόνο μπάλα και Πανάθα, λάσπη αίμα και βροχή. Ήλιος και ξεροβόρι.

Το παρκέ το έχω συνδιάσει με πάτωμα πολυκατοικίας.

Επίσης αυτοί του μπάσκετ, πολύ κουλτουρέ τα λένε, πολύ ανάλυση πέφτει, επιχειρήματα, πολιτισμός, ακόμη και όταν βρίζουν το κάνουν με τακτ.

Ενώ η μπάλα φίλε… Βλέπεις το πράσινο του γηπέδου και ηρεμείς. Έχεις πρόεδρο εγκληματία παλιάνθρωπο, η ντόπα είναι ανώτερη και τα επιχειρήματα δεν είναι σαν των μπασκετόφιλων. Π.χ. Ρωτάει κάποιος ποδοσφαιρόφιλος: “Και γιατί ρε είναι καλή μεταγραφή ρε ο Κώτσιρας ρε για δεξί Μπακ;” Και εκθέτει ο άλλος το επιχείρημα του : “Για το μουνί της μάνας σου μήπως;;;” Ένα άλλο επίπεδο πολιτισμού.

Επίσης μπαίνουν πολύ λιγότερα γκολ απ’ ότι καλάθια, έτσι έχει κάποιο νόημα η επιτυχία ενώ και τα φάουλ είναι πολύ πιο δραματικά. Στο μπάσκετ λέει ο άλλος “Φαουλ! Υπήρξε επαφή”. Τι υπήρξε επαφή ρε, φάουλ και να σκέφτομαι την Μπρουκ Σιλντς στην γαλάζια λίμνη; Άκου υπήρξε επαφή.

Ακόμη και το μοντέρνο ποδόσφαιρο που είναι τρισάθλιο και μια βιομηχανία ξεπλύματος χρημάτων με στιψιμο ντοπαρισμενων αθλητών, κάτι μας θυμίζει από τους ρομαντικούς καιρούς. Θέλω να πω, το μπάσκετ ποτέ δεν έβγαλε Κρόηφ και Μαραντό. Ο Γκάλης μιλούσε με την ευτυχία μελλοθάνατου ενώ οι υπόλοιποι μπασκετμπολίστες σαν ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ 3.

Τι να μας πούνε τα παιδιά με την άμυνα ζώνης και τα Πικ εν ρολ. Ποιο Πικ εν ρολ. Αυτό σου ρχεται να το παραγγείλεις στα Γκουντηζ ρε ψηλέ, κάντε μας την χάρη. Το τόπι είναι ένα.