«Οι σφαίρες πέσαν για να δουν οι Τούρκοι τι θα πάθουν αν παραβιάσουν τα σύνορα και σε όσους δεν αρέσει, ξύδι»

Αυτά, μεταξύ άλλων, ο βουλευτής Δημήτρης Βέττας για το επεισόδιο με τροχιοδεικτικές βολές στη νήσο Ρω, που οδήγησαν το θεοκότεινο τουρκικό ελικόπτερο να κλάσει μέντες.

Δεν σχολιάζω την ενδυματολογική επιλογή του επί της Αμύνης Υπουργού, ήτοι την στολή παραλλαγής που είναι κομιλφό για την περίσταση και όχι μπαλαρίνες και άλλα παρακμιακά. Καμιά στολή δεν είναι ντροπή φυσικά, και δεν πρόκειται να υποτιμήσουμε τις επιλογές της κατασκόπου Μάτα Χάρι.

Τα έλεγε με κοφτή απότομη φωνή, παρουσία δύο άλλων πολιτικών που υποδύονταν την αντιπολίτευση, ανεπιτυχώς, όπως πάντα.

Έγιναν της μόδας οι νέες κυβερνητικές ρητορικές: βρίσκουν και κάνουν. Ξεθαρρεμένοι που τους μιλάνε και τους ταχταρίζουν Αμερικάνοι και η άοπλη σύγκλητος των Ευρωπαίων (δεν τους ήρθε ακόμη  ο λογαριασμός του ΝΑΤΟ) τελευταία, επιλέγουν την βολική τακτική «ξεθαρρεψάμαν».

Αυτή η οξεία, κοφτή φωνή, μου ήταν οικεία, αλλά ως καταπιεσμένη παιδική μνήμη. Έτσι μιλούσαν οι νικητές του Εμφυλίου στα χρόνια της Κορέας, παντού. Στα καφενεία, στο ραδιόφωνο, στη Βουλή. Στις εφημερίδες.

Τουλάχιστον, σκέφτηκα, λιγόστεψαν πολύ οι οικείες φωνές που μας έπρηξαν για μία αθώα αριστερά, ανθρωπιστική, φιλολαϊκή και αμυντική, μια ΕΔΑ, ας πούμε ή εκείνη η μοιρολογούσα παράταξη που δερνοκοπιόταν επειδή οι σκληροί δανεισταί, οι χιτλεροτσολιαδονενέκοι την εμπόδιζαν να μεγαλουργήσει με θεωρίες των παιγνίων. Είναι κυβέρνηση, τελεία και παύλα. Οποιανού δεν του αρέσει, ξυδάκι.

Είναι άραγε τόσο αναπτερωμένοι που το Αιγαίο εξασφαλίζεται ως μετόπισθεν και βάση και συνεργεία επισκευής του Στόλου και των σχηματισμών της υπερατλαντικής συμμάχου;

Τους κανοναρχούν πρέσβεις και διαμεσολαβητές;

Τους φουσκώνουν τα μυαλά , επίδοξοι μυαλοπώλες;

Πού να ξέρω!

Πάντως αισθάνονται πως οι ΑΝΕΛ ανέλαβαν να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά και έχουν το τράτο να λένε και μια κουβέντα παραπάνω. Ο λαός ακολουθεί, επειδή έμαθε πως στα κεντρώα και τα δεξιά του, απλώνει χέρι να βαστηχτεί και πιάνει καθαρό αεράκι.

Μήπως άλλωστε τολμάνε να ανακτήσουν την ιδιοκτησία της κυβέρνησης;

Λόγου χάρη, να μεταθέσουν τον Αμύνης στο εμπορικής ναυτιλίας και να περιορίσουν τους υπουργούς προστασίας του πολίτη και της άμυνας σε εποπτικό, πολιτικό έργο;

Διότι άλλο ζήτημα η εποπτεία και η πολιτική κάλυψη των επιτελικών σχεδίων, της οργάνωσης και της λειτουργίας της Δικαιοσύνης, κι άλλο να θεωρούμε τον Στρατό, τις ένστολες υπηρεσίες και τους δικαστές, όντα που θέλουν ενίοτε ρουμπατσίνες.

Γι’ αυτό και οι φίλοι τους ξωπέταξαν τον Μακάρθουρ από  την Δόξα ,διότι ήθελε να μπουμπουνίξει με πυρηνικά τους κίτρινους. Αυτό θα ειπεί πολιτική ευθύνη, κι όχι να βόσκουν σε χάρτες και σχεδιασμούς που δεν καταλαβαίνουν.

Η οξεία, κοφτή φωνή, μου θύμισε και κάτι άλλο: πόσο ζάχαρη την τυλώναμε, οι εμπράκτως ή φαντασιωδώς αριστεροί,  με εξαίρεση τους ενταγμένους στο ΚΚΕ, που όσο βρισκόταν εκεί, όντως δεν είχαν νομή στην εξουσία.

Αλλά έως εκεί. Οι παλαιοί τροτσκιστές, είχαν και έχουν. Οι κινεζόφιλοι, είχαν και έχουν όπως και όλοι οι αριστεριστές και οι κυβερνήσιμοι. Ποιός αποκλείστηκε στην Μεταπολίτευση από το ταχτάρισμα κομμάτων, από τα πανεπιστήμια, από τις επιχειρήσεις,από τις προσλήψεις και τους διορισμούς, από τα δάνεια, από τις εταιρειούκλες; Ο κανένας.

Αντε μην ανοίξει ο στόμας μου,κι άλλων, μερικών εκατομμυρίων συμπολιτών.

Στη φωτογραφία: Υφασμάτινη μπαλαρίνα του ιστορικού οίκου Dolcis, σε μοντέρνο ντεσέν παραλλαγής.