Κάθε νύχτα στ’ όνειρό μου σεργιανάω
Άγιο Νείλο, Κερατσίνι, Κοκκινιά.

Πήγα σήμερα με τη μηχανή για μια δουλειά στον Πειραιά, σ’ έναν μονόδρομο στην Τρούμπα, και περνώντας από το Φάληρο μύρισα θάλασσα ξανά, μετά από πολύ καιρό. Το ένα έφερε το άλλο, η μια αίσθηση την άλλη, και κατέληξα να πηγαίνω σαν παλαβός στη διαδρομή που θυμόμουν από παλιά, μόνο μου φάνηκε πως κάτι έγινε, κάπου έστριψα λάθος, έτρεχα και δεν έφτανα, όλο σε αδιέξοδα κατέληγα. Mάλλον σαν εφιάλτης ήταν παρά σαν όνειρο. Μπορεί να φταίει το τραμ και οι μονοδρομήσεις. Μπορεί και όχι. Επέστρεψα από Καστέλα, για να χαρώ τη θέα και τα στροφιλίκια. Στο μυαλό μου έπαιζε αυτό το τραγουδάκι που άκουγα μικρός. Και μετά ετούτο. Μετά βγήκα στα έργα του Φαλήρου και σταματήσανε να παίζουν τα μπαγλαμαδάκια, η παράσταση τελείωσε, τέρμα το διάλειμμα. Μονόδρομος κι εκεί.