Μεγάλωσα σε μία γειτονιά στην Ανατολική Θεσσαλονίκη, στην ίδια γειτονιά που μεγάλωσε η μαμά και ο παππούς. Πήγα δημοτικό σχολείο στο ίδιο σχολείο με την μαμά και τον παππού με μόνη διαφορά, όπως μου είχε πει ο παππούς, «εδώ που περιμένετε εσείς να περάσουν τα αυτοκίνητα για να πάτε απέναντι στο σχολείο, εμείς περιμέναμε να περάσουν τα τανκς των Γερμανών». Με όσα πρόλαβε να πει ο παππούς εγώ έγραφα τις καλύτερες εκθέσεις στο σχολείο. Σε εκείνη την γειτονιά λοιπόν, όλοι ήξεραν τα πάντα για όλους, ήταν διπλανά σπίτια και τα προβλήματα θαρρείς γλιστρούσαν από την μια αυλή στην άλλη και με αυτό τον τρόπο σαν να χάνονταν μέσα στους θάμνους. Ήξερα από ποια θα φάω τα πιο νόστιμα σαρμαδάκια και η θεία Κατίνα, έτσι την φώναζα, ήξερε με ποιον τρόπο θα έτρωγα την μαγειρίτσα και ενώ μπορεί να μαγείρευε ολόκληρο πασχαλινό τραπέζι για την οικογένεια της θα είχε πάντα για μένα μια ξεχωριστή κατσαρόλα μαγειρίτσα το βράδυ της Ανάστασης. Τις Τσικνοπέμπτες η μητέρα μου οργάνωνε πάρτι στην είσοδο της οικοδομής για τους ενοίκους, που στην συνέχεια εξαπλώθηκε και στην υπόλοιπη γειτονιά. Γειτονιά.
Τα χρόνια πέρασαν, άλλαξα διάφορα σπίτια και πριν από 6 χρόνια μετακόμισα στο κέντρο της πόλης, αυτό που λέμε καράκεντρο Θεσσαλονίκης, στο αγαπημένο Σβωλοδρόμιο. Ξέρουμε πως το κέντρο της Θεσσαλονίκης δεν είναι δα Μανχάταν αλλά και πάλι είναι το κέντρο της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης στην χώρα. Η Αλεξάνδρου Σβώλου είναι ένας πανέμορφος δρόμος. Το δείπνο της Άνοιξης τι είναι; Μια όμορφη ιστορία.
Τους γνώρισα στην διοργάνωση του 4ου Δείπνου. Είδα μια ανακοίνωση-κάλεσμα στο facebook και πήγα στην δημοτική βιβλιοθήκη. Δεν γνώριζα κανέναν. Ξεκίνησε η συνέλευση και πολύ σύντομα άκουσα τον ένα να τον φωνάζουν Συνεφάκη, τον άλλο Νάνο. «Με συνθηματικά συνεννοούνται εδώ; Θα πρέπει να βρω και για μένα ένα;» αυτό σκέφτηκα αλλά δεν ήταν έτσι. Ο κ. Συνεφάκης και ο κ. Νάνος είναι δύο από τους καταπληκτικούς μου γείτονες αλλά τώρα φαντάσου να μπαίνεις σε μια συνέλευση που δεν ξέρεις κανέναν και να ακούς ο Συνεφάκης (ακαδημαικός) και ο Νάνος (μηχανικός). Έχω δει χέρια να χτυπούν στο τραπέζι για το πώς θα κόψουμε τις κορδέλες, έχω βρεθεί σε κορύφωση καβγά λίγο πριν πιαστούν στα χέρια που ακούγεται η φωνή της Κατερίνας Γ. «μήπως υπάρχει ένταση στην ατμόσφαιρα;». Προεδρεύει της συνέλευσης ο Αντώνης Κ.
Γιώργος Ν. –θέλω τον λόγο
Αντώνης Κ. –δεν σου τον δίνω
Γ.Ν. –θα τον πάρω μόνος μου
Α.Κ. –και εγώ τι κάνω εδώ; Τον μαλάκα;
Γιώργος Σ. –το «μαλάκας» δεν είναι ακαδημαικός όρος, δεν θα ήθελα να χρησιμοποιείται στην συνέλευση
Είδα ανθρώπους να μπαίνουν με το 100% του εαυτού τους σε συνελεύσεις ανοιχτές για βασίλισσες και για προς τα που τερματίζει από αριστερά; ε, και ακόμα παραπέρα. Την Γειτονιά της Αλεξάνδρου Σβώλου μπορείτε να την βρείτε στην σελίδα τους στο facebook. Το Δείπνο της Άνοιξης είναι μεγάλη γιορτή δρόμου, όπου όλοι είναι προσκεκλημένοι να μαγειρέψουν και να κατέβουν στον δρόμο, που κλείνει εκείνη την μέρα για τα αυτοκίνητα, για να δειπνήσουν με τους γείτονες. Εκτός από το Δείπνο η ομάδα κατάφερε να δημιουργήσει στο κέντρο της πόλης ένα πάρκο τσέπης. Επίσης, υπάρχουν δράσεις προφορικής ιστορίας καθώς και λέσχη ανάγνωσης και δεν ξέρω ίσως τι άλλο, δεν είμαι μέσα στις δράσεις πια. Για όλα αυτά τα πολύ όμορφα και που δεν είναι καθόλου απλά και απαιτούν πολύ δουλειά, μπορείτε να ενημερωθείτε από το ίντερνετ, η ομάδα είναι ιδιαίτερα εξωστρεφής, δεν θα είναι δύσκολο να ενημερωθείτε για τις δράσεις τους.
Σήμερα το πρωί συνάντησα στην Σβώλου την Κατερίνα και όπως είπε και εκείνη «τι ωραία να βγαίνεις από το σπίτι και να συναντάς τους γείτονες σου» έτσι είναι, η γειτονιά είναι σπουδαία υπόθεση. Αυτές τις στιγμές που όλοι χρειαζόμαστε να σκεφτούμε αισιόδοξα και να πιστέψουμε στον συνάνθρωπο σκέφτηκα πως η τελευταία φορά που πίστεψα στους ανθρώπους ήταν όταν μπήκα σε αυτή την ομάδα, στην Γειτονιά της Αλεξάνδρου Σβώλου. Στο μεταξύ έφυγα, «ανάποδος χρόνος 13 μήνες» έτσι με φωνάζει ακόμα και σήμερα η μαμά, για λάθος λόγους έφυγα, αλλά ήταν για καλό, λυπάμαι που στενοχώρησα κάποιους όμως και γι’ αυτό ζητώ συγνώμη. «Earth is a forgiveness school, it begins with forgiving ourselves», Anne Lamott. Καλή συνέχεια ομάδα!
Υ.Γ. Η φωτογραφία είναι από την στάση των λεωφορείων κάτω από το σπίτι του κ. Συνεφάκη που κάποιος, κάποτε δεν ξέρω την ιστορία ακριβώς, την ζωγράφισε. Έχουμε ρίξει και γέλια σ’ αυτήν την γειτονιά, να μην ξεχνιόμαστε.
