Yπάρχει λόγος που ζήτησα, αν εντέλει κλείσουν ευνοϊκά οι διαπραγματεύσεις, να γεννηθώ στα σύνορα Βαλλονίας και Φλάνδρας, με οπτικό πεδίο που να περιλαμβάνει το Ντινάν, και το ποτίζει ο ποταμός Μεύσης.

Η αίτησή μου περιλαμβάνει στη στήλη «αιτήματα θνητού» γέννηση το 1880, φιλία (αν είναι εφικτό) με τον Ανρί Μισώ, και άφροντι αγροτικό και συντηρητικό βίο.

Το Ντινάν το επέλεξα καθώς θα είναι, στα εξήντα μου χρόνια, το σημείο διάβασης των τεθωρακισμένων του Ρόμμελ στην φρενιτιώδη πορεία τους προς την Δουγκέρκη, αλλά και στα σύνορα με την Ελβετία.

Σκοπεύω να ιδρύσω εξαιρετικό κελλάρι ώστε να κρύβω ασύρματο και να στέλνω πληροφορίες για τις κινήσεις και την προπαγάνδα του Λεόν Ντεγκρέλ, αλλά και να φυλάσσω εκεί όλο το αρχείο για την πολύχρονη εργασία μου πάνω στους Ουγενότους. Σαρανταδύο χρόνους ζήτησα να με απασχολήσει το θέμα, με παράκληση να δεχτεί η υπόγα μου ένα βλήμα από flak εικοσάρι, καθώς οι Ναζήδες, υποχωρώντας τέλη του 1944, θα αστοχήσουν σημαδεύοντας ένα Σέρμαν των συμμάχων. Οπότε πάπαλα αρχείο, αστειεύτηκα, μάλλον απρεπώς στον αρμόδιο άγγελο-εξάγγελο.

Δεν ζήτησα αδόκητο θάνατο αιφνίδιο και στιγμιαίο, καθώς εκεί την πατάνε οι περισσότεροι θνητοί, προσδοκώντας να μη υποφέρουν στα στερνά τους. Δεν έβαλα επίσης στην αίτηση καμία παράκληση να γνωρίσω όμορφους τόπους, ευρύστερνες γυναίκες με ήπια συμπεριφορά.

Μόνον ο τμηματάρχης των αποσπασμένων ταγμάτων αγγέλων τύπου Ουριήλ, με ρώτησε φιλικά ποια μύγα με τσίμπησε και δεν έκανα αίτημα, όπως πολλοί άλλοι, να αναγεννηθώ κοντά σε παλαιότερη γενέτειρα.

Του απάντησα πως επί αρκετές γεννήσεις με τις εκάστοτε μάνες μου έσπαζαν τα νερά τους μεταξύ Τσερκόβιανης και Καπουτζήδας, οπότε έκλεισε τον φάκελό μου χαμογελώντας με μοναδικό του σχόλιο το «Θεσσαλονίκη, κατάλαβα». «Δεν καταλάβατε» τον διέκοψα αγενώς. «Πολλή γκρίνια και ασελγής νοσταλγία ολημερής. Γλωσσοφαγιά να φάνε και τα φλαμίνγκος, όχι μόνον οι κότες». «Θεσσαλονίκη, κατάλαβα» επανέλαβε χωρίς καν να καγκελώσει το φρύδι του. Οπότε ξύπνησα κι αναρωτήθηκα μήπως να έγραφα «ποταμός Σαμπρ» στο αίτημά μου. Αλλά δε γινότανε. O Kέρβερος που πολύ με συμπάθησε, εξήγησε πως εκεί πνίγηκε η μητέρα του Ρενέ Μαγκρίτ και να κόψω τις εξυπνάδες.

«Ή θα γράφεις, ή θα μιλάς» κατέληξε. «Αρφ!»