«Η έκδοση των «Βαλκανίων ωδών» είναι επιτέλους γεγονός. Δεκαετίες την περιμέναμε, αλλά ατάραχος ο εκδότης υποστήριζε πως «η αλήθεια θέλει τον μάστορή της και ο μάστορης που βιάζεται άστα να πάνε». Έτσι, ενώ αφοσιώθηκε στο έργο αυτό από την δεκαετία του 2140, έπρεπε να αρκεστούμε σε προδημοσιεύσεις και στα θρυλικά «Άτακτα και γελοία», την μονογραφία του 2163 για τον βαλκάνιο κοινοβουλευτισμό, ώστε να πάρουμε μια ιδέα του θησαυρού που επεξεργάζονταν ο μακαρίτης, έως το 2085, οπότε και χαρήκαμε την διπλωματική έκδοση.
…Tω καιρώ εκείνω έρτεν η Μερκέλλα και ύπα τσου Τούρκοι και μέγας ανεφύη καβγάς και σύρραξις διότι έλεγον οι βαλκάνιοι η καγκελάρω μας επρόδωσεν ιδού και θέλει δονήσαι τας ανατόλας καρδίας ενώ άλλοι έλεγον νονονώ, τους αμερικάνσκη εμποδάει.
Κι αματω ήρι αρχομένω εγιόμοσεν ο τόπος κοστομάτοι με μεγάλας καταθέσεις, ούλοι λευκοί μπερεκετλήδες λεγάτοι και σινιόροι του Τράμβη του Προέδρου και πήγαν εις τας χώρας ημών ρωτώντες «τραβάτε του ληναρήου τα πάθη με της Γερμάνοι, εδώ ημείς παρέχομεν φωλεά και προτεκτούραν και έρωτα ελευθερίας και ντολάρες τυπωθήτωσαν, έλα, έλα μετ΄εμέ και το ευρώ θα καταπέσει και θα γενεί ωσάν γιεν και λεκ και ζλότι»
Παρέθεσα ένα δείγμα του «Χρονικού των οργίλων πρέσβεων», ενώ μικρό απόσπασμα από την «Ωδήν εις την Αώζ» αποτυπώνει επαρκώς τον μόχθον του εκδότη:
«Στέφανοι, πυραυλάκατοι και τράτες της τσιπούρας
Βασάνιζαν τον ύπνο μας, πλην πάγωσεν η φύσις
Έπεσεν πάχνη στο Μποντρούμ, σινιάκι της Καλύμνου
Και το Ικάριον γέμωσε ιγκλού και πινγκουίνους»
Πρόκειται για την πρώτη μνεία της πολιτικής αποψυγειώσεως, της λαμπρής μεθόδου ειρηνεύσεως των λαών, χάρις εις την οποίαν οι πόλεμοι έπαυσαν και εθεσπίσθη η ουράνιος παγωτομηχανή η παράγουσα ικανάς ποσότητας ψύχους εδωδίμου, οπότε ο δεύτερος βαλκάνιος ενδοξισμός επιτέλους πάσαν εβόσκετο την Οικουμένην».
Tέσσερα χρόνια κοντεύουν από την ανάρτηση στο The Greek Cloud αυτή της ανάλαφρης «σάτιρας δια ολίγους» και επιστέφω σε αυτή γαλβανισμένος, αποτιτανωμένος και ό,τι άλλο ως λήγον εις -μένος διατίθεται στο παζάρι. Εκτιμώ πως μπαίνουμε σε περίοδο όπου το spleen και ένας παράδοξος σπαρτακισμός νέμονται την κοινωνία των Ελλήνων. Αισθάνομαι το ίδιο, μετά από κάθε καλλιέργεια εντυπώσεων από την Βουλή των Ελλήνων, κυριολεκτικά ένα τίποτε με πολλά ζαχαρωμένα ρητορικά σχήματα. Για την ακρίβεια, ήγγικεν η ώρα για τους ανθρώπους του εικοστού αιώνος να περιγράψει ο καθείς τες εντυπώσεις του από την Στροφή του Χρόνου, και να αποφασίσει, αν δεν θέλει να τον κρεμάσουν στο τσιγγέλι, πως οι γεννηθέντες το 1990 και δώθε, έχουν το απόλυτο δικαίωμα να πλάσουν την δική τους ονείρωξη του μέλλοντος και πως τα κηδειόχαρτα των ανταγωνιστών τους θα περισσεύουν.
