Οι πόλεις σπανίως αιφνιδιάζονται, ιδίως οι υπερβολικά παλαιές που κρατάνε αιώνων χούγια. Ώσπου το είδαμε κι αυτό. Ένα σμήνος αεροπορικό σε σχήμα V, όπως αυτό που συνήθιζαν οι Άγγλοι για να οργανώνουν τα Σπιτφάιρ, τα Ντώντλες, τα Μπλενχάιμ και τα Χάρικεην, με απίστευτη εμμονή (στο τέλος οι αεροπόροι της Λουφτβάφε κορόιδευαν τον σχηματισμό ως «τακτική των ηλιθίων») εμφανίστηκε στη Σαλονίκη που για κάποιο λόγο δεν τα είδε στο ραντάρ.
Ήταν ένα αξέχαστο τριήμερο, φαινομενικά υπέρ της πόλης του δειλινού, της ερωτικής, της πτωχομάνας, από 26 έως 28 Οκτωβρίου. Ήταν σύμπτωμα μιας ξαφνικής φροντίδας του στύλ «τι κάνουμε για τον ελλ. Βορρά» που ξεκινούσε από την ΔΕΘ με τις ομιλίες και τα εκθέματα, κι απάγγιαζε τότε που έπεσε η ελευθερία της πόλης (με μόνιμη απορία, ποια ώρα ακριβώς και πότε) και μετά από μία γεφυρούλα για την εορτή της Σημαίας, έφτανε στο «Όχι».
Ενδιαμέσως υπήρχε ένα φεστιβάλ τραγουδιού, ένα φεστιβάλ κινηματογράφου και μετά η συνέχεια μιας μεσαιωνικής πανηγύρεως ονόματι «Δημήτρια».Το τραγούδι άφησε μια ουρίτσα –εξέλιξη για τη νύχτα της παραμονής του χρόνου, το σινεμά ελλιμενίστηκε, ενώ φέτο βγήκε μια αφίσα των ανακατασκευασμένων Δημητρίων με μια ακατανόητα μοδέρνα γραμματοσειρά, σα να δοκίμασε κάποιος το 1966 να γράψει «Δημήτρια» με ψυχεδελική γραφή, όπως το Ράμπερ Σόουλ, ο δίσκος. Διαρκώς συνέβαινε και μία άλλη επέτειος, 30 του μηνού Οκτώβριο, τότε που οι Γερμάνοι έφυγαν το 44 από την πόλη, αλλά οι μισοί έλεγαν πως δεν έφυγαν, τους έδιωξαν οι αντάρτες και οι άλλοι μισοί όχι έφυγαν μονάχοι τους και η επέτειος εκκρεμεί.
Το σμήνος εφέτο ήρθε με κέφια. Δυο θεματικές για τον πολιούχο μας, τον άγιο Δημήτριο (άνκαι μετά τον Άνθιμι έχουμε και συμπολιούχο, τον Γρηγόριο Παλαμά, αλλά δεν το πολυλέμε) αλλά όχι σε μουσείο ή γκαλερί, αλλά στο Διοικητήριο και καπάκι άλλη μία στην Αγιορειτική Εστία και όχι ακριβώς εκεί, αλλά στο Δημαρχείο. Με δυό λόγια, οι δύο κυβερνητικοί κλάδοι της αυτοδιοίκησης έκαμαν τις συμφωνίες με τον Άγιον.
Όπως μεταξύ 2015 και έως τον περασμένον Ιούλιο, έβλεπα μόνον άλλες μορφές σε όλα αυτά, τώρα οι μορφές ήταν αλλούτερες, εξίσου άγνωστες. Μόνο που είχα μια ματαιωμένη εντύπωση πως ήταν 1957 κι εγώ ήμουν παιδί και με έσερναν στη Μέλκα για παντελονάκι. Ακόμη και ένας Καραμανλής μίλησε στην Εταιρεία Μακεδονικών σπουδών για το Μακεδονικό. Αυτός ήταν άλλος Καραμανλής και το κατάλαβα επειδή βγήκε ένας Αλεξιάδης, φορατζής των άλλων που έχασαν προσφάτως και μουρμούριζε που δεν μιλάει συχνά. Και μετά θυμήθηκα πως αυτοί ήταν ένα μιλέτι πριν δυο χρόνια και μπερδεύτηκα -δεν ήξερα από ποια δεξιά ήταν ο καθένας.
Έμαθα επίσης πως υπάρχει και πολιτική παρέλαση, αλλά αυτό το αφήνω για έναν άλλον αιώνα που απαιτεί σινάφια και συντεχνίες και είπα άσε.
