Το έθιμο των Επιτροπών, συνήθως συμβουλευτικής χροιάς, διχάζεται κατά κανόνα μεταξύ «ειδικών» και «διαχειριστών του ειδικού» ήτοι των πολιτικών. Οι τελευταίοι, περιμένουν στη γωνία και το πολύ να διαπραγματευτούν μία εισήγηση που τους θίγει ή τους προσβάλει. Τότε, οι «ειδικοί», ένας-ένας, ξαμολιούνται στα κανάλια, και συνεντευξιάζονται χρησμοδοτούντες.

Aπλή διάθεση συνενοχής, μαζική ενοχοποίηση δικαίων και αδίκων; Πώς κοτζάμ Αμερική είχε τον Φάουζι εκπρόσωπο κοροναϊού ενώ η Ελλάς διαθέτει δεκάδες «ειδικούς» στην Επιτροπή και αρκετούτσικους να πιάνουν στασίδι στα κανάλια, αντί να λάβουν μέρος σε μια συλλογική προσπάθεια. Στην Ελλάδα, έως τώρα, μόνον εάν μέλος ΔΣ έχει πλακωθεί στις παραιτήσεις μπορεί να στείλει μια δημόσια επιστολή, ενώ το θρυλικό ΚΑΣ, παρά τις αντίθετες γνώμες, πολύ σπάνια επί δεκάδες χρόνια φανερώνει κάποια ένσταση μέλους του, κι αυτό πριν την υποβολή παραίτησης.

Ονειρευόμουνα, γνώστης της νεοελληνικής πολυχειρίας και πολυμυαλωσύνης, πως θα είχαμε έναν εκπρόσωπο Πανδημίας, όπως παλαιότερα, εκπρόσωπο Τάφου. Όπου προκύπτει μπερδεψομπουτιά, χρειάζεται σύσκεψη υπουργών και συμβούλων και κοινή ανακοίνωση. Το ίδιο ισχύει για εκπρόσωπο παρενοχλήσεων και άλλα, προσομοιωτικά. Οι πολυπληθείς και δη, διακομματικές επιτροπές, έχουν ένα προσόν: δεν χρειάζεται καν να συνεδριάσουν, επειδή όλοι ξέρουμε τι φρονεί το ΚΚΕ, ο Βελόπουλος, το ΚΙΝΑΛΙ.

Τώρα, η πολυγνωμία δεν εκφράζει το ποικιλόγνωμο, αλλά τον ρόλο του πρωθυπουργού ως Σολομώντα. Γι αυτό και βγαίνει ομιλών, καλύτερα παραμιλών επί παντός του επιστητού, από τα υποβρύχια που ποθεί η Τουρκιά, έως τα εμβόλια και την μοίρα τους. Δαπανώμενος εφ’ α μη δει, ολίγος έση εφ’ α δει, κύριε Μητσοτάκη. Τέτοια ανασφαλάρα είχα να ανταμώσω από τον μεσοπόλεμο, που δεν ζούσα καν.