Τα έθνη για να γίνουν κράτη, έχουν ένα εργαλείο: την επινόηση. Δεν υπάρχει κράτος που να μη περιέχει ικανό ποσοστό επινόησης στην μήτρα του. Όλα τα κράτη, εννοώ. Η επινόηση αυτού του τύπου, αγγίζει ενίοτε ένα κατά συνθήκην ψεύδος, κάποτε την πλαστογραφία, αλλά φυσικοί γονείς της είναι η Υπερηφάνεια και ο Υπερήφανος. Από αυτό το σόι, συνήθως γεννιούνται ακίνδυνες ή δηκτικές παραδόσεις, αλλά και η Αίσθηση της Ταυτότητας, του Ανήκειν. Είναι τεράστιος χώρος της Γραμματολογίας. Οι αρχιτέκτονες ξεχνούν συστηματικά την σκάλα, οι γιατροί γράφουν ορνιθοσκαλίσματα, οι επιστήμονες είναι αφηρημένοι, οι ποιητές είναι χαλβάδες. Δεν γλυτώνεις απ΄αυτά.

Η εργαλειοθήκη έχει απ΄όλα. Η Μυθολογία κρύβει αλήθειες που μας κρύβουν. Η βιβλική Χαρράν είναι κοιτίδα του Γένους των Καρών (χτές το άκουσα) και η Γαλάτιστα λέγεται έτσι από την πληθώρα γάλακτος. Από εκεί και πέρα, οι διοικούντες το κράτος, ξέρουν πως ο υπήκοοι δεν ξέρουν και δεν χρειάζονται να ξέρουν πόσο κοντός ήταν Αλέξανδρος ο Μακεδών, αλλά για την αυταδέλφη του την Γοργόνα, έχουν πλαστεί αριστουργήματα. Το έθνος είναι καλό να ξέρει τι είναι αληθές, αλλά για το κράτος τσιμουδιά. Αρκεί να είναι απροσμάχητον.

Ο μεγάλος καημός είναι στη Γεωγραφία και εξ αυτής στην τοπολογία. Οι προκάτοχοι ενός πληθυσμού μιας χώρας που αποφασίζει πως θα φέρεται ως πατρίδα, αφομοιώνονται αυτομάτως στην Αφήγησή της. Η Ιστορία, ακόμη κι αν έχει το ελάττωμα να αναγράφει κάτι ρητά και τελεσίδικα, πάντα θα περιέχει έναν αντίλογο.  Τα τοπωνύμια κατατίθενται ως γραμμάτια άνευ αντικρύσματος. Η έρευνα είναι για μίσθαρνα όργανα ενός ,επίσης επινοημένου, εχθρού.

Από την εποχή της Macedonia Salutaris έως την τρελούμπαλη κατάληξη μιας Μακεδονίας που «είναι χωρισμένη στα τρία» του δέκατου ένατου αιώνα, αφου ως λέξη άλλαξε πολλές ερμηνείες και μανδύες, το νέο Ελληνικό Κράτος δεν τήρησε το ομόγνωμον.  Και μεγάλο μέρος των επινοήσεων εκείνων των ημερών, οφείλεται στην οπτική των παλαιοτέρων γενεών μας. Δεν τυπώσαμε εμείς τας «Συμβολάς είς την διγλωσσίαν των Μακεδόνων», αλλά ένας Γυμνασιάρχης. Δεν στείλαμε εμείς έναν μακεδονομάχο να μοιράσει μαντίλες στην Κουλακιά για να γλυτώσουν από την Κατσούλα, το κάλυμμα που σήμερα λατρεύουμε. Δεν εφηύραν άλλοι το σλαβοφάνεια, τους Βουλγαρόφωνους, τους Βουλγαρόφρονες, τους νιζνάμηδες, τους ΕΑΜοβούλγαρους, μήτε τραγούδησαν άλλοι το «Έξω Βουργαριά. Ούστ!». Και δεν έκαναν γκιτ και  μπράκ και μποκ αυτοί που υπεμεναν τις «μακεδονικές» στρατηγικές του «φίλου σερβικού λαού» επειδή  ο ψυχρός πόλεμος τους είχε θεωρήσει ελαφρώς συνεταίρους του Δυτικού Κόσμου στον οποίον ανήκαμε επισήμως.

Τα Βαλκάνια του σήμερα, είναι συνευθύνη των Βαλκανίων. Και έτσι θα είναι ,ακόμη και εάν και όταν μεταμορφωθούμε σε ενιαία κοινότητα Άρτου και Αλατος και Εντερλέζι και Τουρίζμο. Όποιος δεν είδε Βαλόνο να αρνιούνται να τον σερβίρουν θυμωμένοι Φλαμανδοί ταβερνιάρηδες, με τη σπιτική του μπίρα σε κάθε χωριό, χάνει μερικά κλικ αλήθειας και ευήθειας.

Τα κράτη δεν ψεύδονται. Επινοούν. Και η ακύρωση των επινοήσεων, για όλα τα κράτη είναι καθεστωτικό έγκλημα, πραγματική προδοσία.’Οταν μάλιστα, με την Συμφωνία των Πρεσπών, αποδεχόμαστε τις επινοήσεις των γειτόνων, δεν καταλαβαίνουμε ότι χαλάμε την πιάτσα, διαλύουμε το μαγαζί και δεν χρειάζεται να θεωρούμε παρακατιανούς αυτούς που βρίζουν τους κυβερνητικούς στις ανόητες επισκέψεις τους σε μίζερες «ενημερώσεις». Αυτά για την ώρα και ο μπακλαβάς γωνία. Πού είναι η νέα επινόηση που ενδεχομένως θα ελαφρύνει αυτήν που ακυρώσατε; Πουθενά.