Είμαι 48 ετών. Μέχρι στιγμής έχω γνωρίσει τέσσερις γυναίκες που επειδή ήρθαμε πιο κοντά μου ανοίχτηκαν και μου εξομολογήθηκαν ότι είχαν κακοποιηθεί σεξουαλικά σαν παιδιά από άτομα του κοντινού τους περιβάλλοντος.

Θείος, πατριός, πατέρας, οικογενειακός φίλος. Όταν μου το είπαν, καμία δεν ήταν δακρυσμένη ή έδειξε ταραχή. Μου το είπαν εντελώς ήρεμα, και οι τέσσερις. Μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση. Αργότερα κατάλαβα το πόση δύναμη είχαν καταβάλει για να σιωπήσουν αυτούς τους απαίσιους δράκους που ρήμαζαν την ψυχή τους όταν ήταν παιδιά. Υποκλίθηκα στην δύναμή τους εγώ, που σαν μικρός Δημητράκης έλαβα μόνο ωκεανούς αγάπης απ’ την οικογένειά μου.

Τώρα το γεγονός ότι μόνον εγώ έχω γνωρίσει τέσσερα τέτοια περιστατικά από κοντά και άλλα είκοσι από μακριά, κάνοντας μια πρόχειρη σταστική στο μυαλό μου, υπολόγισα ότι γίνεται ο κακός χαμός εκεί έξω. Γίνεται ο κακός χαμός αλλά όλα είναι ήσυχα, ήσυχα όπως ήσυχες ήταν κι αυτές όταν μου μαρτυρούσαν τον κατασπαραγμό της ψυχής τους. Κι εγώ, που αγαπώ την ησυχία, θέλησα τόσο πολύ να ξεκουφαθώ απ’ τις φωνές. Μαθαίνουμε δηλαδή ότι ένα παιδί, ένα νεαρό αγόρι ή κορίτσι πέρασε ένα τέτοιο ψυχολογικό και σωματικό μαρτύριο, το καταδικάζουμε και συνεχίζουμε. Όχι, δεν θα έπρεπε να συνεχιστεί η ζωή τόσο απλά, κι εκείνα τα κορίτσια, ναι ξέρω ότι νίκησαν τον δράκο και τις θαυμάζω για αυτό, αλλά ξέρω ότι είδαν και τα κοφτερά μάτια του μια και δύο και τρείς φορές από κοντά. Κι αυτό πολύ απλά. Δεν μπορώ να το δεχτώ τόσο εύκολα κι αβίαστα.

Τώρα για κάτι ανθρώπους, που σε μόνιμη βάση και σε οποιαδήποτε ιστορία ή περιστατικό, επιλέγουν το να δικαιολογούν τον θύτη και να καταδικάζουν το θύμα δεν είμαι ψυχίατρος για να ερμηνεύσω το πού οφείλεται η στάση τους, αλλά είναι πραγματικά θλιβερή και μου προκαλεί πονόκοιλο, είτε πρόκειται για περιστατικό σεξουαλικής κακοποίησης, είτε πρόκειται για επαγγελματική βαναυσότητα, αστυνομική βία είτε για το ο,τιδήποτε. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε γι αυτούς είναι να τους πούμε ένα δημοκρατικό “σκάσε ρε κοπριά”.

Και ναι τα γράφω τώρα αυτά, που κόπασαν κάπως οι φωνές για την περίπτωση Μπεκατώρου, όχι μόνο γιατί δεν τα πάω καλά με την επικαιρότητα, αλλά γιατί ο δράκος με τα κοφτερά μάτια δεν νικήθηκε και γυρίζει γύρω από τις τρυφερές ψυχές κάθε μέρα. Κάθε μέρα.

Ας μάθουμε τα παιδιά μας να μιλούν. Όποτε έχουν να πουν κάτι ας προσπαθήσουμε να λέμε σπανιότερα: “Όχι τώρα αγάπη μου έχω δουλειά”. Ας τα μάθουμε από πολύ μικρά ότι το σώμα τους είναι ένας ναός, όπου κανένας μα κανένας δεν έχει το δικαίωμα να τον βεβηλώσει και τέλος, ας παρακαλέσουμε τον Θεό να μας δώσει φώτιση για να μην κοπανήσουμε κάποιον υπάνθρωπο, που θα υπερασπιστεί το νοσηρό τέρας.

Παινευόμαστε για τον πολιτισμό μας διότι έχουμε Γκούντηζ και ίντερνετ και εμβόλια και τέχνη. Από την στιγμή που ακόμη κακοποιούνται παιδιά, αρχίδια έχουμε.