Δυό μέρες τα Χριστούγεννα του 1962 έριξε στα Γιαννιτσά πολύ χιόνι, που έλειωσε γρήγορα. 19 Ιανουαρίου 1963, καταμεσής μιας πολυήμερης απεργίας δασκάλων, έπεσε ψόφος και χιόνι πολύ, η θερμοκρασία στο Τσέκρι πλησίασε τους μείον εικοσιπέντε, και αυτό κράτησε έως την τρίτη Φεβρουαρίου. Είχα πάθει διάστρεμμα στο δεξί πόδι και μου είπαν να αλειφτώ με σαπούνι κι από πάνω επίδεσμο και πέρασε.
4 Ιανουαρίου 1969 ανεβήκαμε στο δασάκι πάνω από την άνω Τούμπα που είχε τριάντα πόντους χιόνι, οι δύο παρέες, η παρέα των συμμαθητών και η παρέα των ποιητών, παίξαμε ώσπου να βραχούμε ως το κόκκαλο και το ίδιο απόγευμα έγραψα ένα ποίημα που δεν κατέχω πια, αλλά θυμάμαι λίγα στιχάκια του, όπως «σκέφτομαι όμως το στήθος σου και την κοιλιά σου/ στο χιονισμένο δάσος της Ανω Τούμπας γυμνά/ καθώς και της Άρτας το γεφύρι, πιο τυχερό από μένα».
Μήνα Δεκέμβριο 1978 στο Γιορκ πλημμύρισε το ποτάμι τους και έπεσε πολύ χιόνι και πηγαινοερχόμουν συχνά έως το Σκάρμπορο, το Μπρίτλινγκτον και το Ληντς που είχε απο τότε πολλούς πεζοδρόμους αλλά είχαν μια πορώδη άσφαλτο που δεν εγλύστραε και έκαμα εκατοντάδες χιλιόμετρα με το κατρελάκι χωρίς αλυσίδες και δεν συνέβη τίποτε δραματικό, να φύγω από το δρόμο και τέτοια.
Και τον Ιανουάριο πηγαίνω με τον Δ.Κ. να πάρομε το κατρελάκι, ονόματι «Αριστείδης» από το Acomp όπου κατοικούσα να πάγομεν στο μπαρ του Σταθιμού να πίωμεν και δεν το βρίσκαμε, ήτο κάτω από χιόνας πολλάς και το ξεθάψαμε κι εν τη προσπαθεία προσέξαμε πως παραληρούσαμε και τρέμαμε αλλά δικαιως διότι είχε -18 και ήτο εμπειρία μεγάλη, μην τηνε χάσετε.
Παράξενο ήτονε Σαλονίκη το 1987, διότι χιόνισε πολλάς νιφάδας έως αργά και βρεθήκαμε Αγροσυκιά 17 Μαρτίου να ζήσομεν εκεί εις το πατρικό μου, απένταροι, και το χιόνι ως το γόνατο, αλλά ακούγονταν παφ παφ να πέφτει το ανάσκελο, και ο Χάρης μας ξεφόρτωσε τα πράγματά μας, παράταιρα και ποικίλα, ένα κανόνι και προβολείς θεάτρου, πολλά ρούχα θεατρικά και ασπίδες βαμμένες από το Δοξόμπι και τες ηύρε ο Γώγος που ήτο η έμπνευσή μου για το «θεόπαιδο» που έχτιζα πολλά χρόνια και γυρνούσε στο χωριό ωσάν επίφοβος Νορμανδός με τέσσερις ασπίδες κι ένα πελέκι και στην αυλή μόνον ένας σκύλος πεινασμένος εκούναε την ουρά του και τον βαφτίσαμε Παχατουρίδην και αργότερα ο αφεντικός του τονε τουφέκισε επειδή εφοβείτο τα μπαμ και μπουμ και δεν ήτο πλέον χρήσιμος στα κυνήγια.
Και τελειώνοντας το 1988 έγινε ένας χιονοχαμός Σαλονίκη και έφτασε το χιόνι έως τα αιδοία και οι οικογένειες μαζευόμασταν ανά τρεις ενότητες και περνούσαμε όλαις μαζί με κοινό τσουκάλι και πέρασαν πολλές ημέρες που δεν εκινείτο τίποτε. Ακόμη και όταν έλειωσαν τα χιόνια, το κρύο παρέμεινε, έκτοτε, αρχές του 1989, ίχνη από χιόνι υπήρχε παντού έως μήνα Φεβρουάριο, παγωμένο και βρώμικο, είχα πάει τότενες Τουρκία και ήτον έτσι έως τον Βόσπορον, κι εκεί έμαθα ότι οι άλλοι άνεμοι ήτονε χαζά και χαμένα και το μόνο μπουγάζι φαρμακερό ήτον από την Ουκρανίαν ο βοριάς που τ΄αρνάκια παγώνει και είναι σπάνιον αλλά θανατερόν.
Τέλος, πάνω στον μήνα που μετακόμισα εις Αθήνας εν Παγκρατίω έριξε ένα χιόνι αρχές του 2002 και ένας έκανε σκι στη λεωφόρο από το Πολεμικό Μουσείο έως το Σύνταγμα και έχω πολλές φωτογραφίες από το άλσος Παγκρατίου όπου ποζάρω με νορβηγικόν σκούφον και αρβύλες, ευτυχής όπως εις το νηπιαγωγείον.
Αυτά που συνέβησαν και συμβαίνουν τώρα, τις αβανίες, τον Μουζάλαν, τι λέγει ο Μπουτάρης, αν υπάρχει Πολιτική Προστασία και πόσας μηνύσεις στουκάρει ο Καμμένος, αν πέτρωσε το αλάτι ή εμωράνθη και τίνι αλισθήσεται, δεν τα ξέρω, δεν τα είδα, ακόμη και τον Χάρτην εν Γενεύη και τι θα λέγει εφεξής ο Τραμπ, διότι όλα είναι άλλης γενεάς, η δική μου μόνον να κουνάει την γκλάβα ημπορεί και δεν θα σαστίσω εάν αρχίσουν τα πιτσιρίκια να μας βαράνε με ρόπαλα του μπέηζμπωλ. Ανκαι διαδίδεται πως πταίει το χιόνι, δεν πταίει, αληθώς σας λέγω.
