Από μερικές αποστροφές του λόγου του Καραϊσκάκη και μια απορία του Μακρυγιάννη, ξεπήδησε μια ανάβρα ποιητικών εκφράσεων στοχαστικά σεξικού χαρακτήρα που κάλυψε πολιτικούς διαλόγους, προσθέτοντας αληθοφάνεια και ζωντάνια. Ειναι κι ο Καρκαβίτσας που ζητά ένας ήρωάς του, στα «Λόγια της πλώρης» να «βουλώσει» κάποιον. Η παράδοση αυτή δεν είναι πρόσφατη -ήδη σε οδοιπόρους που διανυκτέρευαν σε έναν ρημαγμένον μακεδονικό τάφο υπάρχουν επιγραφές όπου κάποιοι «πυγίζουν» κάποιους άλλους. Αλλά και στην «ακολουθία του Σπανού» πλήθος τα παραδείγματα. Ακόμη και στην δίκη ενός πρωτόπαπα οι μάρτυρες καταγγέλουν ότι ο κατηγορούμενος ήθελε να αποφύγει το σύγκαμμα μιας δεσποσύνης, αλλά και να απειλεί με γιορτές της σάρκας τον συμπέθερο και την συμπεθέρα του.
Αυτά τα έλεγαν οι σεμνοπρεπείς «ου φωνητά» ενώ ο εικαστικός χώρος διαχρονικά είχε κάποια ταμπέλα του στυλ «έρως καλός» οπότε παρακολοθούσες μιαν ανθολογία τύπου pornhub.
Αλλά οι βωμολοχίες, αγροίκες ή ιεροπρεπείς, το Σεφερλή ή αριστοφανικές, στα χείλη πολιτικών ή επιχειρηματιών, είναι peanuts μπροστά στην διαστροφή των πράξεων, και δεν εννοώ τίποτε βαθυστόχαστο.
Το προεφηβάκι ονόματι Αλέξης Τσίπρας ήταν, στη διάρκεια του «βρώμικου 89» δεκαπενταετής πλοίαρχος της φελούκας του. Και η μαθητική παράταξη στην οποία ανήκε, μαζί με ένα άλλο απόκομμα αριστερισμού, όχι μόνον χώθηκε ως τον λαιμό στην «βρωμιά» όχι μόνο συμμάχησε με τον ενεργό Μητσοτακισμό, αλλά έφτασε να παίζει τον εισαγγελέα στις καταγγελίες κατά Ανδρέα. Κι απ’ την θαυμάσια πανελλήνιαν εκστρατεία, την νικηφόρα, την περίλαμπρη, την περιλάλητη, την δοξασμένη, ως άλλη δεν δοξάσθηκε καμιά, την απαράμιλλη: βγήκαμ’ εμείς· συριζικός καινούριος κόσμος, μέγας. Ήταν η κουζίνα της κυρίας Μητσοτάκη; Ήταν κάποια κατάρρευση τειχών και πεποιθήσεων που έφερε τα πάνω κάτω; Σε κάθε περίπτωση, οι γλυκιβραστοί αριστεροί φάγατε τέτοιον αποθαρρό όταν επέστρεψε εκ νεκρών ο μισητός ηγέτης των Πρασίνων, ώστε κάνατε δεκαπέντε χρόνια να συνέρθετε.
Ασφαλώς και είμαι κατ΄εξοχήν ακατάλληλος να σχολιάσω το κάζο που τραβήξατε, αλλά η μίμηση της χροιάς της φωνής του Ανδρέα που επιχειρείτε ως τανύν αρχηγός του Σύριζα, κατά την λαική έκφραση «περάσατε απλώς από το χωλ και μείνατε αχάπαρος». Δεν φτάνω να σας χαρακτηρίσω μεγαλομανή (που θα το έπραττα αν ήμουν όσο πατάει η γάτα οπαδός ή ψηφοφόρος του μακαρίτη) αλλά οι ελπίδες μου βρίσκονται στα στελέχη σας που κάνουν επιθεώρηση στην ντουλάπα τους και βλέπουν πως διαθέτουν νιονιό φυλαγμένο για να μη τους καταβροχθίσει ο Γιαραμπής.
Από τότε που αναλάβατε, αρχές άνοιξης του 2019 εργολαβικώς την προεκλογική εκστρατεία των Ευρωεκλογών, τα λάθη σας μετριούνται με τα κοντέινερ κι όχι με την οκά. Ειλικρινά, πρέπει να περάσετε μια περίοδο δακρύων και αποθάρρυνσης, μακριά από κόλακες και άχρηστα σαρκία, μήπως και κάποια στιγμή, την ώρα της κρίσης των πενήντα, επιστρέψετε σε μια δική σας λογική. Έως τότε, καράμπα: είστε υπεύθυνος για κάθε δευτερόλεπτο εξουσίας του Άδωνη, τον Μηταράκη, του Καραμανλή, του Θεοχάρη και των άλλων παιδιών.
