Eν μέρει για να αντικαταστήσω την πλήξη με την τρυφερότητα, εν μέρει διότι ελάχιστα θυμάμαι από την στοιχειώδη Παιδεία που έλαβα, παρακολούθησα μάθημα τηλεεκπαίδευσης της Γ΄ Δημοτικού, με θέμα τον πολλαπλασιασμό.

Έως του νύν, θυμόμουν από το 1957, πώς μας δίδαξε η κυρία Βασιλεία την Προπαίδεια (όπου όσο αύξαιναν οι αριθμοί μπέρδευες το «εφτά εννιά» με το «οκτώ εννιά»), και την Ελληνική Μυθολογία, ήτοι μέρος της Ιλιάδας. Η σύγχρονη κυρία έκαμε μπροστά μου την πράξη 26 από 48 ή κάπου εκεί. Ανεβοκατέβαζε μονάδες και δεκάδες, πρότεινε τον εγκιβωτισμό των αριθμών σε ένα τετράγωνο κουτί, «κρατούσε» μια δεκάδα για μετά οπότε αναβίωσε η σαμανική έκφραση «ένα το κρατούμενο» και η τελετή τελείωσε με εμένα να χάσκω ως ανεπίδεκτος πάσης μαθήσεως.

Ένα διατηρήθηκε: ο ρόλος της «Κυρίας» ως θεάς της Μάθησης. Ο φιλικός τρόπος ενός διδάσκαλου στα μαθήματα της Πρώτης Δημοτικού, αύξησα την εσωτερική πεποίθηση πως ήμανε τελειωμένος μπουμπούνας.

Ευτυχώς θυμόμουνα τον Μπόμπι Ντάριν: multiplication, that’s the name of the game, αλλά το τραγούδι χωρούσε μετά βίας στον γούγλη, διότι ήτο το σύστημα πήχτρα στα κατατοπιστικά βρεφικά τραγουδάκια επί του θέματος.