Η πρώτη φωτογραφία καλοκαίρι του 2016, στη Γιούτα. Υπερπαραγωγή το τοπίο και από την άκρη ενός βράχου, αποσβολωμένος, φωτογράφιζα το πανόραμα προς το νότο: την Delicate Arch και στο βάθος του ορίζοντα – χιλιόμετρα μακριά χωρούσε η ατμόσφαιρα εκεί – την κορυφογραμμή των La Sal.

Μετά το κλικ, το μάτι μου άγγιξε θάμνος κοντός που παρά το λίγο του μπόι ήταν αντρειωμένος, ολόκληρο δέντρο. Κοντοστάθηκα, τον παρατήρησα και τον φωτογράφισα. Θα ήμουν ο πρώτος από τους επισκέπτες του Πάρκου των Αψίδων που του έδωσε σημασία.

Sagebrush, Αρτεμισία η τρίδοντη, είδος της βορειοαμερικανικής ερήμου του γένους της Αρτεμισίας, ξαδέλφι της Αρτεμισίας το αψίνθιον του παλαιού κόσμου.

Νάνος σε χώρα γιγάντων. Ο Mark Twain αναφέρθηκε σε αυτήν ως μικρογραφία βελανιδιάς, ροζιασμένης και σεβάσμιας. Έγραψε για τις φορές που ξάπλωσε ράθυμος, μεσημέρι στα βουνά, χώνοντας το πρόσωπό του σε κάποιο από τα δεντράκια της και φαντάστηκε πουλιά τις σκνίπες στα κλωνάρια της, κοπάδια που έβοσκαν τα μυρμήγκια που έτρεχαν πέρα δώθε κάτω από το φύλλωμά της. Και τον εαυτό του τον φαντάστηκε πελώριο χασομέρη από το Μπρομπντινγκνάγκ, έτοιμο να καταβροχθίσει ανθρώπους.

Η δεύτερη φωτογραφία από τα βουνά της βόρειας Πελοποννήσου στην Κάνισκα, καλοκαίρι του 1999, οδηγώντας σε χωματόδρομο προς το μοναστήρι της Μακελλαριάς. Η τεράστια δρυς ορθώθηκε μπροστά μου σε κάποια στροφή, γίγαντας σε τοπίο φτιαγμένο με μέτρο, όχι απλόχερα και με γενναιοδωρία.

But there’s a Tree, of many, one,
A single field which I have looked upon,
Both of them speak of something that is gone…

Αυτά έγραφε Wordsworth αναζητώντας υπαινιγμό αθανασίας σε παιδικές μνήμες, κάποιο ψήγμα. Λόγια που απήχησε ο Huxley αντικρίζοντας από τραίνο, κάπου μεταξύ Reading και Oxford, μια άλλη βελανιδιά.

Παγιδευμένες μνήμες, αχρείαστο τελικά το φωτογραφικό κλικ. Στιγμές που φωτίζουν τη ζωή, απρόσμενες ή φαινομενικά ασήμαντες, που μένουν στο κεφάλι μας μέχρι το κλείσιμό της, καρφωμένες στο μυαλό να μετρούν χρόνια κρεμασμένα στη σειρά.

Δέντρα, μικρά ή μεγάλα, στο λίγο μας ή στο πολύ μας, με κορμούς γέρικους, στιβαρούς και γερμένους που άντεξαν τις θύελλες. Refuge from the roads.

Καλοκαιρινή ραστώνη κάτω από δέντρα – η ευχή μου.