Oι περισσότεροι έχετε μια ιδέα για την Novartis. Δέκα πολιτικοί, κατηγορήθηκαν πως τα έπαιρναν ή θα τα έπαιρναν από μία σουπερ ντούπερ φαρμακευτικη εταιρεία, με διάφορους τρόπους. Η υπόθεση φαίνεται να ανακινήθηκε από την Αμέρικα, όπου το FBI έχει τα δικά του εργαλεία να ταπώνει κακοποιούς, προσδοκώντας να έχουν κάνει την απάτη περιφρονώντας την Εφορεία, όπως συνέβη με τον Αλ Καπόνε.

Κύριο εργαλείο των Αμερικάνων: στις μοκάρες και στα καμπανέλια τους η ηθική πτύχωσις του πλισέ ζητήματος. Η ένοχη εταιρεία, πληρώνει και με καπέλο τη ζημια, τιμωρείται και συνεχάει άν αντέχει. Έτσι και η υπερεξογκωμένη Novartis που κοντεύει να αγοράσει όλες τις φιληνάδες της εταιρείες, πιάστηκε χάρη σε μασκοφόρους μάρτυρες που περίμεναν το διάφορό τους, αλλά μερικοί φαίνεται πως πρόσθεσαν στο ελλένικος ντιππάρτμαν και ελλένικος ονόματα.

Φαίνεται πως οι τζιμάνηδες ήρθαν σε κάποια επαφή με τις ελλένικος Αρχές, ή οι κρυπτομάρτυρες ενθαρρύνθηκαν να δυναμώσουν τα επιχειρήματά τους, κι έτσι οι δέκα εμφανίστηκαν στο μεϊντάνι. Μερικά ονόματα κατέπεσαν στη διαδρομή, καθώς έπεσαν δάκρυα ή απύλωτη οργή, παρέμειναν μερικά, αλλά δεν υπήρξε απολύτως καμιά πρόοδος πουθενά, έως την ώρα που το «σκάνδαλο» άρχισε να σήπεται.

Δηλαδή, μια κλασική περίπτωση ελληνικουριάς, όπως τότε με τα νέα τζάκια, το κοσκωτιστάν, την ζήμενς την αθώα και άλλα, παρομοίως ευαγή.

Οι μάρτυρες με την μπούργκα έγιναν απαραίτητοι στην τότε κυβέρνηση. Κι όταν άλλαξε η κυβέρνηση, μια Επιτροπή ξεκίνησε το έργο της (υπήρξε κι άλλη επιτροπή Βουλής, ατελέσφορη, που την παρακολούθησα, ο μαλακεύς, ολάκερη και πλην της δικολαβικής πολυλογίας ενός κυρίου Λάππα, βουλευτού, δεν αναδείχτηκε κάτι άλλο στις συζητήσεις κι στις ανακρίσεις)

Αυτό που έφτασε να απασχολεί την σημερινή επιτροπή, θα δείξει πως από πίσω της δεν είναι κανένας Σύριζα και κανένας «ύποπτος», αλλά πιθανόν ένας δεξιός-καραδεξιός υπουργός που τον έλεγαν στο παρασκήνιο Ρασπούτιν, που το όνομά του συχνοπερπατεί, πάντως αριστερός δεν είναι, μήτε Σύριζα, κι ας ήτο υφυπουργός ή ξερωγώ.

Όλο και λιγότεροι συνέλληνες θυμούνται πως δεν είχαμε, παγκοσμίως και πανελληνίως, «πρώτη φορά αριστερά» και άλλες ανακρίβειες, αλλα «δευτερη φορά αριστεροδεξιά» (η πρώτη δηλώθηκε από την Πασόκα «συγκυβέρνηση» κατά το «βρώμικο 89» για τους αριθμομνήμονες).

Όταν λοιπόν ο Τσίπρας, το παιδί με το έξτρα πουλοβεράκι, που υπέστη τριπλή ήττα προ μηνών, φωνάζει «αν κοτάτε ορέ ρεμπεσκέδια, πιάστε με και χώστε με σε γούφα, μουρτάτες να χαθείτε» εκτός από επαινετή συμβολή στον εορτασμό των δύο αιώνων από την παλιγγενεσία, εκφράζοντας δύο πράξεις: είτε το «άη εμ σπάρτακους» που ο Ντάλτον Τράμπο έθεσε σε χείλη ασχέτων αντί του Κερκ Ντάγκαλακ, είτε πως ο Τσίπρας εζήλωσε την δόξα των νεομαρτύρων αγίων της εκκλησίας μας και τον ευσεβών αλεβιτών της άλλης όχθης που μαγάριζαν ιεροπρέπειες αλλοθρήσκων και τους σούβλιζαν οι όχλοι. Δεν μπαίνω στο πεδίο του τι έλεγαν οι μάρτυρες πριν γίνουν αποδεκτοί στο Κολοσσαίον για να λεοντοσπαραχθούν.

Μόνον ανερμάτιστοι σαχλαμάρες κατηγορούν τον Τσίπρα πως υποκίνησε την νοβάρτα. Το πολύ, ακούγοντας ένα τεμάχιο ενημέρωσης για το ζήτημα, να είπε «σκάστε. Δεν ξέρω, μήτε θέλω να ξέρω», όπως πράττουν από αιώνων ηγέτες, υπουργοί, αξιωματούχοι και άλλοι αθώοι παντός αίματος, που αφήνουν αλλουνούς να γίνονται χάλια από τα γαίματα. Πάντως τόσο βλάξ για να ηγείται τέτοιας λιπώδους χονδρομαλακίας, αποκλείεται. Ακόμη κι αν δεν έμαθε τον Μάγνο Πομπήιο, το ακολούθησε. Αναφέρει το σχετικό λήμμα:

«Κανονίστηκε επαφή του Πομπήιου με τους εχθρούς του και ήρθαν στη ναυαρχίδα του. Ένας βαλές του λέγει: έτσι και τους σφάξουμε τώρα σαν τραγιά, σε βλέπω ηγέτη του ελευθέρου κόσμου. Και ο Μάγνος απαντά: έπρεπε να το πράξεις χωρις να μου το ειπείς. Διότι με καθιστάς πρωταίτιο φρικτής πράξεως. Τώρα, θα δεχθώμεν τα παρόντα ως έχουν»

Άρα, τζάμπα εξανίσταται ο νέος, και εκ του ασφαλούς. Κακώς τον στοχοποιούν. Δεν είναι τέτοιουνος.

Κι αν δγιείτε τη δραματική πορεία αυτών των δεξιών που πέρασαν μπέικα εντός του Συριζαίου θύλακος και μετρήσετε τα κουκκιά τους μετά την διαλυσιν των Ανέλων, οι υπόλοιποι μπουμπουνοκέφαλοι δεξιοί, είτε της τριπλέτας, είτε του Μητσοτακ, είτε οι συνωμότες του 2017/18, είτε οι θυσιασμένοι υπέρ Τζίτζι και εναντίον Καρατζαφέρα για να υπάρξει ηγέτης τον Ιανουάριο 2016 παρουσιάζονται εξίσου άσχετοι ως προς το ζήτημα.

Η μοίρα του Τσίπρα είναι να καταλάβει πως είναι βάρος και υπαίτιος μιας πολλαπλής ήττας και να αναζητήσει κεντρώο διάδοχο, όμορφο ωσάν τον Σαρπηδόνα, μπεκιάρη και αρματηλάτη, για να λάβει το σύμπλεγμα ποσοστών Πασόκας ανδρεϊκής, έτσι και ο Κυριάκος επιζητήσει νέες εκλογές. Αλλιώς η μοίρα του Μούρτζουφλου το 1204 τον τραβάει από το μανίκι. Και θα μείνει ως Lenny Bruce, να τον τραγουδάει η Grace Slick ως father Bruce.

Διότι μετά το πατατράκ του 2010, ευθύνη, κατ΄απόλυτη προτεραιότητα πολιτικών και ψηφοφόρων, είναι να μη ξεχάσουν ποτέ ότι αείποτε ήταν ξυπόλητοι και λαμπροφορεμένοι, πως δεν περάσαμε Βανδέα, μήτε πρόκειται και πως  η Δικαιοσύνη θέλει τα ζόρια της, ειδικά στο πλεον γραφειοκρατημένο κράτος της υφηλίου.

Και βέβαια, ο δρόμος της σημερινής κυβέρνησης περνάει από ένα κηπάκι γεμάτο σκαντζόχοιρους και αχινούς, αλλά η καταστροφή της θα συμβεί γρήγορα, πάντως όχι επειδή φωνάζει ο  Σύριζα. Η ακαταδεξιά θα τηνε φάει και η οργανωτική αμηχανία.