“With him gone, there’s no one to reminisce with, no one to corroborate my memories (or correct them), no one to identify the little girl smiling up from the curling photograph at the bottom of the shoebox.” Απόσπασμα από ένα άρθρο του Mark Slouka, που μιλάει για τον θάνατο του πατέρα του, και τη συνέχεια. Το διάβασα πριν από τέσσερα χρόνια στο New Yorker. Ήταν και παραμένει σπάνιο κείμενο. Το ανέβασα τότε στο Facebook, για να το επισημάνω στους εκεί φίλους μου. Αυτό που μου κάνει εντύπωση σήμερα είναι ότι η ανάρτηση είχε αρέσει σε εννέα διαδικτυακούς φίλους, μεταξύ των οποίων και η Πιερέττα Λορεντζάτου, που ήταν φίλη κανονική και πέθανε τον Ιανουάριο του 2017, κι αυτό αλλάζει κάπως τον τρόπο που διαβάζω το κείμενο τώρα. Πρόσεξα επίσης ότι το προφίλ της Πιερέττας στο Facebook είναι ακόμα ενεργό, μπήκα και είδα ότι υπήρξαν άνθρωποι που της ευχήθηκαν στα γενέθλιά της στις 2 Δεκεμβρίου. Αναρωτιέμαι ώρες-ώρες τι γυρεύουμε εκεί μέσα. Γενική απάντηση δεν υπάρχει. Ειδικότερα, κρατώ ένα άλλο απόσπασμα από το κείμενο: “It’s a race between your foolishness and your allotted days. Good luck”.

ΥΓ. Λίγο μετά το θάνατο του πατέρα μου, είχα πάει να πάρω μια συνέντευξη από τον Βασίλη Καρά. Με είδε κάπως μαγκωμένο και με ρώτησε γιατί, και του είπα. Χαμογέλασε με συμπάθεια και είπε «ε, μεγάλωσες απότομα, αντράκι μου». Καλός άνθρωπος.