Νηστεία, προσευχή, κατάνυξη, προετοιμασία. Είναι η εποχή που στο σπίτι έρχονται τα πάνω κάτω. Κατεβαίνουν οι βαριές κουρτίνες και στα παράθυρα ανεμίζουν οι λεπτές μουσελίνες. Φεύγουν τα χαλιά από το σαλόνι, μια καλή ευκαιρία να αλλάξουν χρώμα οι αρμοί από το τρίψιμο, και τα πλαστικά παντζούρια να γυαλίσουν με πανί (συνήθως με παλιά κάλτσα, περασμένη στο χέρι) βρεγμένο με καθαρό πετρέλαιο. Έχουν κλαδευτεί λιγούστρα, τριανταφυλλιές και γεράνια από τον Φλεβάρη, τώρα είναι όλα πράσινα, έτοιμα για φρέσκα μπουμπούκια. Στη γωνία στη μάντρα έχουμε ένα δέντρο με μωβ τσαμπιά από μικρά λουλούδια, η γιαγιά μου το λέει Ιούδα. Τώρα που είπα μάντρα, παχύς ασβέστης θα περαστεί μέσα-έξω με μια βούρτσα κυκλική που πιάνει μέχρι τις γωνίες. Δεν φαίνεται καμία αλλαγή όσο είναι νωπός, όταν όμως στεγνώσει είναι το χαμόγελο του σπιτιού.

Δεν υπάρχει λεπτό για χάσιμο. Έχουμε πάντα δουλειές. Αυγά διακοσμημένα με φύλλα, δεμένα σφιχτά με νάιλον καλσόν, θα βουτηχτούν στη μπογιά με το ξύδι. Η ζύμη για τα κουλούρια είναι πάντα η τριπλάσια από αυτή που μπορεί να καταναλωθεί. Πόσα να βουτήξεις στον ελληνικό, πόσα στο γάλα. Μην κοροϊδευόμαστε, νόστιμο αυτό το κουλούρι δεν είναι. Ειδικά αν το φας στεγνό και δεν συγχρονιστεί το σάλιο με το ψίχουλο, σε χτυπάνε στην πλάτη για ώρα κι εσύ ζητάς νερό, δακρυσμένος. Δάκρυα και από τον αρωματικό καπνό που βγάζει το λιβάνι. “Κάντε καλά το σταυρό σας, όχι μαντολίνο,” Μεγάλη Πέμπτη βρες το κουράγιο να εξομολογηθείς. Μα είμαστε παιδάκια, τι αμαρτίες να έχουμε κάνει;

Μια χούφτα από φυσικά κεριά τυλιγμένα σε χαρτί εφημερίδας. Ποτηράκια κόκκινα πλαστικά, να μην τρέχει καυτό στα χέρια μας. Ρούχα σιδερωμένα στις κρεμάστρες, ζακέτες καλού-κακού. Το αρνάκι που θα μπει στη σούβλα, σιτεύει στο τσιγκέλι, με το κεφάλι προς τα κάτω στην αποθήκη. Αίμα, μύγες, μυρωδιά.

Στα μάτια μου ο Χριστός μοιάζει με καλεσμένο που πρέπει να εντυπωσιάσουμε. Θα καθίσει στον καναπέ με τα πλυμένα μαξιλάρια, εύχομαι να μην άκουσε το πόσες φορές είπα το όνομα της μάνας του μέχρι να βγάλω τα σφουγγάρια από τα φερμουάρ, θα πιει το λικέρ με τα κουκούτσια και την κανέλα που έχουμε από πέρσι και έχει γίνει ακόμα καλύτερο, θα βουτήξει το κουλούρι στο ρόφημα, θα κάνει το κεφάλι λοξά σαν τον Κουτσόπoυλο, θα πει τη λέξη «τραγανό» και η ποδιά της νοικοκυράς θα μείνει για πάντα περήφανα κρεμασμένη στον λαιμό της. Θα ακουστεί ένα ακόμη μπράβο για εκείνη που κατάφερε με το βελονάκι να πλέξει 2 μέτρα ατραντέ με σταφύλια και πουλάκια σαν αληθινά, θα κοιτάξει εμάς στα μάτια με καλοσύνη κι ας ξέρει ότι φάγαμε εκείνο το λουκάνικο.

Υπάρχει δεν υπάρχει Θεός, το Πάσχα είναι μια γιορτή που φέρνει στο μυαλό μας συνήθως ωραίες στιγμές, μυρωδιές, γέλια, φαγητό και ποτό μέχρι σκασμού, καυγάδες με μπατζανάκια πεθερικά και συννυφάδες. Δεν πιστεύω στο Θεό, αλλά σταμάτησα να το κάνω θέμα. Μου θυμίζω όλους αυτούς που φωνάζουν με πεταγμένες φλέβες “δεν βλέπω τηλεόραση”. Ακόμα και 200 φίλους να έχεις στα σόσιαλ, μια χαρά τηλεόραση βλέπεις, και μάλιστα 200 διαφορετικά κανάλια. Κανάλια που περνάνε και όσοι έχουν ανάγκη να πιστέψουν σε κάτι ανώτερο. Άνθρωποι που ματώνουν τα γόνατα στα σκαλιά της Παναγίας της Τήνου με την ελπίδα ότι θα γιατρευτεί το παιδί τους, μεταλλικά τάματα από χρυσό ή τσίγκο απεικονίζοντας το προβληματικό μέλος του κορμιού τους, ταξίδι ζωής δεν είναι να δουν το βόρειο σέλας, αλλά τα βράχια στα Ιεροσόλυμα. Γράφουν περιουσίες σε μοναστήρια και τυλίγονται στα μαύρα ώσπου να έρθει το τέλος. Αυτό τους δίνει δύναμη και δεν μπορώ να το ειρωνευτώ.

Εσύ που δεν πιστεύεις στο Θεό και δεν βλέπεις τηλεόραση, μήπως είσαι κι από αυτούς που δεν κατουράνε στη θάλασσα;