Βλέπω τις παλαιές φωτογραφίες που βάζουμε τώρα με τα τσάλεντσηζ και ανακαλύπτω ΤΟ ΠΟΣΟ νταρκίλα έχει φάει η γενιά μας στο πετσί της – Δεν μιλώ μόνο για την μουσική και τα παιδικά με τους Βρουκόλακες Πάριους και Μπιθικώτσιδες ή τα θανατερά δράματα της Κάντυ Κάντυ – αλλά και οι φωτογραφίες! Οι φωτογραφίες που δεν αποθανάτιζαν με τίποτα το κόκκινο, αλλά το αποτύπωναν σε σκοτωμένο αίμα βυσσινί – που τι λέω; Και κιτρινάκι να φορούσες σαν τον ήλιο του Μαγιού και τα στάχυα του Ιούνη, αυτό έβγαινε στις φωτογραφίες βυσσινί. Όλα βυσσινοΜατζέντα σαν γουλιές ντεθικού βερμούτ και τα προσωπάκια μας σαν το μπεζ κρεπ της μπότας – Πράγμα που εξηγεί για πιο λόγο στα νάηντης εγίνκαμαν όλοι ρέηβερς και να σου τα χρώματα, νασου τα ηλεκτρίκ, νάσου τα περτικαλία που ναι, έχει εξήγηση, διότι μέχρι τότε όλα ήταν βυσσινί και μπεζοκρέπ και το πιο έντονο χρώμα που μας τύχαινε, ήταν αυτό το μαύρο το κατάμαυρο που βουτούσαμε για να πάμε στην Ρημπάουντ. Το μαύρο χρώμα που δεν άλλαξε ποτέ, ίδιο έμεινε ανά τις δεκαετίες. Τιμιότης.
Ματζέντα Τσάλεντζ
27-03-2020