Τα μαθητικά συλλαλητήρια, χλομή ανταύγεια άλλων εποχών. Δεν έχω αρκετόν χρόνο ζωής να ξεδιαλύνω τις υπερβολές, την ουσία του διχασμού, την πλήρη, έως ανεγκεφαλισμού αμετροέπεια και κουφιοκεφαλίαση των εμπνευστών και των «ειδικών αναλυτών».

Τα «δύο κόμματα» τυραννούν επί αιώνες την Βαλκανική Ποικιλία, αυτό το θέατρο Σκιών. Πάλι δεν προλαβαίνω εμβριθείς αναλύσεις. Φαίνεται πάντως πως κάθε διχασμός ευλογείται ή καταβαραθρώνεται από το πολιτικό στάτους αυτών που επιβίωσαν. Και φυσικά, επιβίωσαν οι μετόπισθεν, οι θεωρητικούρες και οι έχοντες κάποιο θεσμικό αξίωμα.

Αλλά το να αλλάξεις μια ταμπέλα δρόμου ή να γεμίσεις όμοιες προτομές τις πλατείες, δεν σε αθωώνει. Όποια και να ήταν η συμπεριφορά στα 1916 των μοναρχικών, των Επιστράτων, του Μεταξά, των Αναθεμάτων κι όποια και να υπήρξε η αντίδραση των Ταγμάτων Ασφαλείας του Παύλου Γύπαρη, του Ρέπουλη, το Εμμανουήλ Μπενάκη και του Βενιζέλου, σε όλον τον μεσοπόλεμο, στην Κατοχή και στον μεταπόλεμο, οι νεκροί δεν μιλάνε μέσω οραμάτων. Πάντα τα οικογενειακά σκάνδαλα και τα εμπορικά μίση, οι ντρίπλες των πολιτικών και οι παράδοξες συμμαχίες , ωσάν κοράκια με νύχια γαμψά, βαράνε στο ψαχνό, λιντσάρουν και δολοφονούν.

Είτε διαβάζεις τα Κερκυραϊκά του Θουκυδίδη, είτε τον Εθνικό Διχασμό της περιόδου 1916-20, φρίττεις και μετά μελαγχολείς. Και ο τουρβάς, έχει απ’ όλα. Μεταστροφές, τρελές συμμαχίες, αυτοκτονικές συμπεριφορές.

Αλλά η Ιστορία δεν ασχολείται, παρά περιστασιακά, με το καμποτίνικο και το σαχλαμαρί. Ναι είναι αληθές πως αυτός που ανάβει το διχαστικό φιτίλι είναι ο αδύνατος. Ναι, αληθεύει πως το «ή εμείς ή αυτοί» προκάλεσε ανησυχία, ώσπου τουλάχιστον να θεωρείται προσχώρηση η υπουργοποίηση της Ξενογιαννακοπούλου.

Τα μαθητικά συλλαλητήρια, χλομή ανταύγεια άλλων εποχών. Η αναμέτρηση έστησε το καραγιαπί της. Μόνον που το παιχνίδι δεν είναι ακόμη έτοιμο. Ποντάρουν μόνον ο αρκουδιάρης και ο παπατζής.