Μεγάλο Σάββατο του 1961, Απριλίου 8, μια ομάδα δασκάλων λειτουργήθηκε στην Ζωοδόχο Πηγή του Μπαλουκλή. Το 1955 είχε καεί και διαρπαγεί στα γεγονότα του Σεπτεμβρίου.Ήμουν εκεί. Δεν είχα ξαναδεί ρημαγμένο ναό. Ήταν μια αθεράπευτα σκοτεινή εμπειρία. Θυμάμαι την ξαστεριά και το αεράκι.Μπορεί να γιορτάζαμε Ανάσταση, αλλά η θανατερή ατμόσφαιρα δεν έμοιαζε προσωρινή. Ήταν κι άλλοι Ρωμιοί εκεί, σιωπηλοί και τελείως σκιασμένοι ενώ τρεμόπαιζαν αγιοκέρια, χωρίς λαμπάδες. Ο Πατριάρχης Αθηναγόρας, πριν μοιράσει το άγιο Φως, μας μίλησε. Πολύ σοβαρός, με ένταση και σοβαρότητα. Νόμιζα πως τα αναγνωστικά του Δημοτικού, οι εορτασμοί επετείων, η εγκαρτέρηση που δίδασκαν και οι απαγγελίες στις σχολικές γιορτές, είχαν πηγή και βάση εκείνην την ατμόσφαιρα που αγνοούσα. Δεν χωρούσε εκεί, μήτε στην καρδιά μου, ο Πωλ Άνκα και οι Μπράδερς Φορ, οι Πλάτερς και το λιγοστό ροκ που υπάρχε στα τζουκ μποξ. Αλλά η εμπειρία ήταν πανομοιότυπη. Δεν είχαν τελειώσει όλα. Το σκοτάδι που κυριαρχούσε στα πάρτι και οι κάφτρες από τα τσιγάρα των σκοτεινών πάρκων, ήταν επίσης εκεί. Η νύχτα ήταν μεταδοτική και καθόλου ελπιδοφόρα.Τα δέντρα ήταν επίσης γυμνά και η κυκλοδίωκτη αίσθηση, το ίδιο. 17 Απριλίου έπεφτε Δευτέρα του Θωμά. Και το θέμα της έκθεσης ήταν “ελεύθερο”. Και περιέγραψα την νύχτα του Λαζάρου. Ήταν το πρώτο και το μόνο γκόθικ που συνέταξα ποτέ κι ευτυχώς δεν θα το θυμηθώ ποτέ.