Σάββατο πρωί, στη λαϊκή της Λευκωσίας. Ο καιρός έχει αρχίσει να ζεσταίνει, η φύση να βρίσκει την καλή και τη γλυκειά της ώρα, οι τουρίστες να εμφανίζονται σαν τα σαλιγκάρια μετά τη βροχή, παρέα με φωτογράφους. Είμαστε γραφικοί κι αξιοθέατοι, προφανώς. Έχουμε τα φρέσκα σκόρδα χύμα ή σε πράσινες πλεξούδες, τα αυγά σε ντουζίνες, ως και ραδίκια έχουμε στο παζάρι.
Ο παραγωγός βαρύς και καθιστός (δεν θυμάμαι να τον έχω δει ποτέ να σηκώνεται), μουρμουρίζει χαμηλόφωνα. Περνάει ζευγάρι αλλοδαπών τουριστών, ο παραγωγός ευφραίνεται στη θέα της κοπέλας, αρχίζει και τραγουδάει δυνατότερα «Τα ματόκλαδά σου λάμπουν / σαν τα λούλουδα του κάμπου», η στιγμή περνάει, ο τραγούδι σταματάει, και μένουμε εμείς να χαμογελούμε, οι της παιδεύσεως της ημετέρας μετέχοντες.