Τίποτε δεν ακυρώνει καλύτερα την νύχτα, από την βοσκή σε αδέσποτες εικόνες που κάποτε στηνόσουν σε μεγάλες ουρές για να χαρείς. Το βράδι δεν με χτύπησε αϋπνία, αλλά μια ιδιότυπη ασωτεία του ύπνου. Συγκεκριμένα, ονειρεύτηκα πως έβλεπα το φιλμ «Η εκδίκησις είναι δική μου», ήτοι το One-eyed Jacks, την μοναδική σκηνοθετική απόπειρα του Μάρλον Μπράντο, οπότε ξυπνάω απότομα και ανακαλύπτω πως η ανοιχτή τηλεόραση, αχάραγα, το έπαιζε, σε ένα άσημο κανάλι! Επομένως δεν ξεκαθάρισα αν έβλεπα τηλεόραση υπνώττων, ή ήταν ακόμη μία ένδειξη πνευματικής νεκροφάνειας.

Κινηματογραφικά έργα, σπανίως βέβαια, τα «παίζω» στο εγκεφαλικό μου βίντεο και συχνά λειτουργεί ένα fast forward για να μένω σε επιλεγμένες σκηνές. Ειδικά σε αυτό το φιλμ, λαχταρούσα τους «κακούς» Μπεν Τζόνσον και Σλιμ Πίκενς και στις ανεκδιήγητες σκηνές όπου ο Μπράντο αποπειράται να χαμογελάει ή να τρυφερίζει. Παραγωγή του 1961, όπου ανακατεύτηκαν ο Πέκινπα και ο Κιούμπρικ, πριν απολυθούν, αλλά και «αναστήθηκε» από τον Σπίλμπεργκ και τον Σκορτσέζε, που το εξέδωσαν αργότερα.

Προηγουμένως, αδημονώντας να καμαρώσω το εγκαίνιον της Νέας Βουλής, πάλι και πάλι, έπεσα σε μία ακέφαλη και πετσοκομμένη εκδοχή ενός άλλου μνημείου, που δεν είχα ξαναδεί και αγνοούσα τους συντελεστές και την πλοκή, ενώ μου έμεινε το όνομα «Ελβίρα Κεντ», οπότε γούγλισα και κατάλαβα πως είδα αποσπάσματα του φιλμ “Romance on High Seas” του Κέρτιζ, ελαφρά μουσική κωμωδία του 1948 με την Ντόρις Ντέι και την Τζάνις Πέιτζ ως Ελβίρα. Γρήγορο, απλό, με μνημειωδώς ακατάλληλους ηθοποιούς, κάπως καμπάτικους, με θεατρική ένδυση, αλλά και απολύτως λησμονητέα μουσική. Μια κωμωδία παρεξηγήσεων, ουσιαστικά.  Το σενάριο, γεμάτο ατάκες σπινταριστές, καταγόταν από το ραδιόφωνο. Αλλά το αρέστηκα πολύ.

Μόλις σας παρουσίασα μέρος του θρυλικού «συρταριού του συγγραφέα» που ήθελε να γίνει ποιητής, αλλά τον έπνιξε η περιέργεια. Που τίποτε δεν του άρεζε πολύ, βαριόταν τα πάντα και λάτρευε την τεμπελιά, δουλεύοντας ασταμάτητα σε λάθος ώρες, με λάθος λόγια.