Την φρουρά που τοποθέτησε ο Καποδίστριας σε έναν σωρό πατάτες, αζήτητες καιρό που ρημάχτηκαν στο πιτς φιτίλι από έγκριτους Αναπλιώτες, την ξέρετε. Δηλαδή
- το ξένο είναι πιο γλυκό
- ο ψεύτης και ο κλέφτης τον πρώτο αιώνα χαίρονται και μη πιστεύετε ηθικολογικές διαδόσεις, και
- όσα μπλόκα και να βάλεις στον δρόμο από την πόλη στο χωριό, υπάρχουν άλλοι εννιά διαθέσιμοι.
Εννοώ πως όταν ο κύριος Χαρδαλιάς βγαίνει ημέρα Πέμπτη ορίζοντας πως από ξημερώματα Σαββάτου ισχύει απαγόρευση πρόσβασης σε άλλον νομό, ή απαγόρευση κυκλοφορίας μετά τες εννιά, ή αναγκαστική ανάγνωση άρθρου του Μπαμπινιώτη, η συνωμοσία έχει πετύχει, ο Κάσκας βάρεσε τον Καίσαρα στην καρωτίδα, ενώ οι κάτοχοι ή ενοικιαστές ακινήτου στην ζείδωρο επαρχία, φουλάρισαν βενζίνες και φόρτωσαν στο «φορτμπαγκάζ» (υπάρχει ο όρος!) του πουλιού το γάλα και από τις βουβάλες βούτυρο και θα βρίσκονται στο εξοχικό τους από μυστικές, απόρρητες και πασίγνωστες παρακάμψεις. Η αντρέσα του κυρίου Χαρδαλιά, ήπρεπε να είναι «τώρα που σας ομιλώ, να ξέρουτε ότι έκλεισαν οι δρόμοι και τρέχουν τα προστίματα».
Διότι πάνω από Ιστορίες και Έθνη και Τουρκικό κίνδυνο και κατανάλωση τεραστίων ποσοτήτων σόργου (τούτο δε σκουποχόρτο ονομάζουν οι λαοί, θρεπτικώτερον του σανού) βρίσκεται η Αθάνατος Βόλεψις, και ο Βολεψακισμός, ήτοι η ρύθμιση και άρση εμποδίων όταν το Κράτος αποφασίζει να τα θέσει. Για να το θέσω αβρά, εάν ήμουν πολιτογραφημένος Θεσσαλονικεύς και επεθύμουν να ανάψω τζάκι εις την πατρώαν γην των Σιροπαιόνων (επίτηδες θέτω αρχαιογνωστικά τοπωνύμια) θα άφηνα δεξιά τον Βεσελτζό, και παρακάμψας το καστράκι του Μπερίβοη, θα εισερχόμουν στις Οδομαντικές περιοχές και σε γραμμές χαλασμένων τρένων και δια των υδατίνων ορίων του Πάνακος, θα διαπερνούσα την Ανακτορούπολιν, και εκεί, κατάντη του Πεθελινού, στην εκεί σουπερμαρκέτα, θα συμπλήρωνα τον ανεφοδιασμό με φουντούνια και καλαμαράκια κονσέρβα. Παράλληλα, θα χάζευα οικογενειακώς γαλατάδικα (έτσι λέγαμε το παλαιόν τα περιπολικά) τα ναυλωμένα γιωταχιά έμφορτα προσφυγομετανάστες με στόχο Σαλονίκη και θα έβλεπα πολιτικούς και «αρμοδίους» να κοροϊδεύουν την κοινωνία. Πάντως, σε μπλόκο δεν θα έπεφτα.
‘Ολο το ζήτημα είναι να μη ανοίξει ρουθούνι, έως τα Φώτα τα στεγνά, το Πάσχα το βρεμμένο, ήτοι να μη βγει ψυχή από τα σπίτια, αλλέως, κλάφτα. Και ο πρωθυπουργός να κοιτάξει τη Δράμα κι όχι τη Σαλονίκη και δη υποσχόμενος, ως αρχολίπαρη διάνοια, πως τάχα βαθέως προβληματίζεται. Παρομοίως ο Τσίπρας, δεν χρειάζεται να παρεμβαίνει με το ίδιο αρχοντορεμπέτικο δημοσίως, διότι τα στελέχη του ακούγονται σαν την Τέιλορ Σουίφτ.
Μεγάλο μέρος της χώρας έχει υποστεί σκάρτες καινοτομίες και μέγα τμήμα της έχει ανταρτέψει. Η κυβέρνηση το παίζει «σκληρή, άρα εύθραυστη» και θα σκορπίσει σαν υδράργυρος μαζί με τον τάχα της αντίπαλο, ονόματι Σύριζα. Νέοι, γέροι και παιδιά, σοφίζονται παιγνιώδεις δραπετεύσεις, πλήρως κουτοπόνηρες, διότι η Γκεστάπο στην Ελλάδα δεν φτούρησε ― παραμένει λαογραφική.
Τώρα, εσείς μπορείτε να καγχάζετε που διυλίζω τον κώνωπα, αλλά απέκρυψα, για λόγους όχι ιικής, αλλά υφικής διασποράς, να επισημάνω πως όλα έγιναν έξαφνα εξαιρετικά βαρετά και βαριοκέφαλα. Ο πρωθυπουργός δεν θα παίζει πλέον τον αρχιεπίσκοπο, τον χότζα ή τον χαχάμη ― ο «διαπιστωτικός λόγος» ενός ηγέτη οδηγεί σε χασμουρητά, που δεν μπορεί να αποκρύπτει η προβολή των απόψεων Πισσαρίδη και άλλων. Ένα κεντρώο κόμμα αργοσαλεύει ως τρίτωνας της Βάλια Κάλντα μέσα στην κοιλιά της μαμάς-Ελλάς. Η οποία, εκτός από τοκετό, πρέπει να γυρίσει το κοστούμι του άνδρα της του Τζαναμπέτη, διότι το ύφασμα γάριασε και θέλει μαστορέματα. Βέβαια, κάποιος άγιος σύμβουλας προείπε στον Κυριάκο «ανεβαίνοντας βόρεια, μη αρχίζεις τα ηθικοπλαστικά. Να πεις με θάρρος πως ο εμβολιασμός είναι προαιρετικός ώστε να πλακώσουν όλοι οι αντιρρησίες και οι «αποψάριοι» που κερδοσκοπούν λόγω προαιώνιας ελληνικής δυσπιστίας. Τώρα ξεκινάει η Αληθής Κρίση στη χώρα, όχι όταν βρίζαμε τον Σόιμπλε. Και «κέντρο» δεν είναι η Γεννηματά, μήτε το Κινάλι, και μήτε η «Δημοκρατική συμπαράταξη», ως σώμα εφεδροπολεμιστών του Σύριζα. Για το 2021, τα 200χρονα της Επανάστασης αναστέλλονται (όπως και πριν έναν αιώνα), και το Κράτος τα βγάζει πέρα με μισούς άμεσους φόρους, κλάδεμα απασχολήσιμων ιδιοφυιών μέσω ανύπαρκτων φορέων, καθώς και με επιστροφή στο σπίτι τους παντός στελέχους που ΔΕΝ απομακρύνθηκε ακομη. Η παρούσα κυβέρνηση έπαιξε κι έχασε. Η προηγούμενη κυβέρνηση, αναστέναξε με ανακούφιση, αλλά το έκρυψε όταν έχασε. Νέα Συγκροτήματα πολιτικής πίεσης απλώνονται στα ΜΜΕ, αλλά δεν υπάρχουν πλέον Βερσαλίες και Κυρηνάλια, Καπιτώλια και Πρυτανεία. Αρκετά με τις φιγούρες και τα φιγουρίνια».
