Ναι τον κορεκτισμό, πολύ τον αγαπώ. Βρίσκει πάντα το άδικο, το λάθος, το κακό.

Λατρεύω τα λογάκια που είναι copy paste, και όλους τους συλλογισμούς που ‘χουν το ίδιο taste.

Ω ναι η μαζικότητα, μου δίνει σιγουριά κι αν κάποιος παρεκκλίνει, τον ρίχνω στα σκυλιά.

Άλλωστε οι αλήθειες ενίοτε πονούν, ε πως με εκατοντάδες λάικ βρε, θα στεφανωθούν;

Το μόνο που μετράει, να είσαι αρεστός, να δείχνεις σαν Μπακούνιν, όχι μικροαστός.

Ποιος νοιάζεται για σκεπτικό που να ‘χει ορθή κρίση; Το μόνο που μετρά καλέ, το ποστ σου να γαμήσει.

Κι αν είσαι στο δημόσιο, καβάντζα μου Κιουρία να μην ελάβεις θέσην και για την ανεργία;

Ας έρεψες τον σύζυγο με κέρατο ολκής, να μην είσαι και θύμα της πατριαρχικής;

Ελευθερία λόγου, μονάχα όταν συμφέρει, στις άλλες περιπτώσεις; Μπλόκ και ντηλήτ να φέρει.

Αχ πόσο μου αρέσει, μα τι δικαιοσύνη, δημοκρατία, ομορφιά Μ’ έξτρα καπατσοσύνη.

Μήπως λοιπόν να Μ’ έσβηνες; Να μην ταλαιπωρούμαι;

Τι να ‘χαμε να λέγαμε, για να ‘χουμε να πούμε;