Αυτό με την παρότρυνση σε εφηβάκια να ασχοληθούν με ρομποτικές και σταρτάπια, μπορεί να μοιάζει ελκυστικό και προχώ, αλλά δεν είναι για χόρταση. Οι εφαρμογές είναι καταιγιστικά πολυπληθείς και είναι παράξενο να μη χωθεί το χαρισματικό παιδί σε κάποια εταιρεία, απ΄αυτές που έχουν βαρύν ανταγωνισμό.

Να κάνουν δουλειά από μόνοι τους, μάλλον αδύνατο. Χωρίς να τα αποθαρρύνω, τους βάζω τα δύσκολα. Αν χρειάζονται κάτι πέρα από μια πληθώρα ιδεών και λύσεων, είναι βαρύ πτυχιακό και μεταπτυχιακό πεδίο, και γνώσεις που προσεγγίζουν εντελώς την αγορά και τις συνθήκες της.

Εάν το κράτος βλέπει σε αυτά την δημιουργία μιας γενιάς ευρηματικών νέων, από που θα μάθουν την μπερδεμένη σβούρα των δικαιωμάτων, της λυσσαλέας κατάποσης μιας ευρεσιτεχνίας και κυρίως την αποφυγή της δημιουργίας μιας γενιάς τριαντάρηδων που θα πρέπει να μεταβληθούν σε σωφέρηδες ή ντιλιβεράδες, επωχούμενους με drone, βεβαίως βεβαίως. Πώς είπατε; Αυτά επιτάσσει η νέα επιχειρηματικότητα;

Από τότε που ακμάζει ο ψηφιακός πολιτισμός, αυξαίνουν και οι νεοάνεργοι. Λογαριθμικώς.

Tελικά, το να καταφέρνει (κατά μία διαφήμιση) μια κοπέλα ένα ρομποτάκι που παραλαμβάνει τέσσερα σφαιρίδια ταυτοχρόνως και να βραβεύεται, με παραπέμπει περισσότερο σε legoland. Kι αν έχετε ένσταση για την αναμενόμενη μοίρα αυτών των παιδιών, ξανακοιτάξτε τις μάγισσες στιγμές που παράγετε με την αλληλέγγυα οικονομία!

Και  μη τολμήσετε να υποστηρίξετε πως η αφ’ υψηλού ευρηματικότητα που σας έρχεται στο τζάμπα, θα κρατήσει αυτά τα τέκνα της μαραγκιασμένης γης στον τόπο τους. Την Έξωση και την πρόσθεση στην Αποδημία θα διαλέξουν, αν δε θέλουν να γλείφουν τα αειφόνια, όπως οι τρεις χλεχλέδες μιας άλλης πεφωτισμένης διαφήμισης.