H στάση της κοινής γνώμης απέναντι στην κλιματική αλλαγή  είναι παρόμοια με τον τρόπο που αντιμετωπίζεται η Γκρέτα Τούνμπεργκ: ή του ύψους, ή του βάθους.

 Αρκετοί συνήγοροι, λιγότεροι αρνητές, οι περισσότεροι «έχουν ανάγκη αποδείξεων». Όπως συνέβη στην πρώτη περίοδο κάθε θεωρίας που μπορεί να έχει παγκόσμια απήχηση, αλλά για την ώρα «χτίζεται».

Είτε χτίζεις θρησκεία, είτε βλέπεις ταινία του Έμμεριχ, είτε πιστεύεις σε Μεσσία, είτε σε κατακλύζει η θεωρία της φραπελιάς. Είτε οικογενειακώς ακολουθείς την άποψη πως τα ζώδια ρυθμίζουν τον βίο, είτε πως είμαστε παιδιά χημικών και γονιδιακών ατυχημάτων της Φύσης. Είτε υπό την καταληψία πως ο άνθρωπος βρίσκεται επικεφαλής στην ένζωδη κοινωνία, είτε πως και τα ραδίκια έχουν δικαίωμα εύλογης, αλλά δίκαιης εκμετάλλευσης.

Κάτι απλό: θυμηθείτε την έριδα για το νερό του Καματερού, αλλά και τους Λουδδίτες. Τα υπόλοιπα, τα ενδιάμεσα, τα αμφίμεικτα, στον «Φιλέλληνα» του Καβάφη:

Τόσοι και τόσοι βαρβαρότεροί μας άλλοι

αφού το γράφουν, θα το γράψουμε κ’ εμείς.

Σε αυτήν την κατηγορία, εμπίπτει η αγόρευση Μητσοτάκη στον ΟΗΕ. Μου θύμισε το σημείο του Σταυρού που προσποιούνταν οι στρατόκαυλοι Σέρβοι πως υιοθετούν, όταν χωρίζονταν βάναυσα η Γιουγκοσλαβία, ετοιμάζοντας το δικό της Κόσσοβο. Μια ξεκούδουνη παλινδρομική κίνηση τριών ενωμένων δακτύλων της δεξιάς.

Δικαίωμά του πρωθυπουργού να μη χαμπερίζει από κλιματική αλλαγή. Κι αυτός, και ο προηγούμενος «της αριστεράς και της οικολογίας» γόνος.. Για έναν απλόν λόγο: όχι μόνον δεν τα ξέρουμε όλα, αλλά κι αυτά που μας μπούκωσαν τα μάθαμε στραβά.

Στο Μάτι, όταν βγήκε μια διάδοση πως καήκαμε λόγω κλιματικής αλλαγής, γέλασαν και τα πεζοδρόμια. Διότι αυτοί που έστελναν τον κόσμο στην παγίδα του θανάτου και παραπέρα άδειαζαν κόσμο στα πορθμεία και οι άνθρωποι μούλιαζαν μισοκαμένοι στη θάλασσα, ήταν απίθανο να έχουν προσβληθεί από αλλαγοκλιματίτιδα. Θύματα της υπηρεσιακής κοιμωμένης συνείδησης ήτονε.

Αλλά ο τωρινός, όπως ο Τσίπρας ζητάει φορτικά να τονε παίξουνε ως υπαίτιο της Νοβάρτισσας της καραμπουζουκλούς, μήπως και μια εξεταστική τον ανεβάσει στο ρόλο του θύματος, πήγε στον ΟΗΕ και περιέγραψε πάθος την κλιματική φωτιά που έκαψε 102 αντικλιματικά θύματα.

Γιατί; Διότι η γάτα έχει ένα αφτί. Εάν ο Τσίπρας αναληφθεί στους κλιματικούς ουρανούς περί την Γκρέτα και τα συναφή κινήματα, θα παραδώσει  στους Τσακαλώτους ή στην Φωτίου τα τρέχοντα της γαμόχωρας και αυτός θα περιοδεύει διδάσκων τα κλιματικά έθνη την κλιματικώς αριστερή διδασκαλία του. Αυτή κι αν θα είναι ανθρωπογενής κλιματική αλλαγή. Που μπερδεύει το κλιματικό με το κλιματιστικό.

Πάει αυτό. Τι άλλο; Να υποδειχθεί με ευγένεια στον  Καραμανλή πως τα κλιματικά σαλτανάτια ενός εμπίστου του παλαιού κλιματικού Κυπατζή,  μπορεί να τον συνδέσουν (αλλαγοκλιματικώς πάντα) με την Νοβάρτισσα την Γιαβουκλού, οπότε την κάτσαμε τη βάρκα. Φύε λοιπόν να αλλάξεις τον αέρα σου, να τα ρίξωμεν στον άλλονα που όλοι τον κατατρέχουν, κι άσε μας στον παιδεμό μας, διότι θα πταίγουν δικαστές κι αυτοί δεν βλέπουν κατά το έμβλημα αυτών, άρα και δεν κατέουν ντιπ από κλιματική αλλαή.

Κατ΄άλλην εκδοχή, ο παλαιόθεν και εμπράκτως συμπαθών τον Σύριζαν Καραμανλής, βγαίνει από την σκακιέρα, υπό την εκτίμηση πως, προτεινόμενος ως νέος Πρόεδρος Δημοκρατίας, θα εκλεγεί υπό γενική συναίνεση.

Η κλιματική αλλαγή, είναι η μάσκα για να μη υπάρξει πολιτική αλλαγή.

Προς τι αυτό το τσιτάτο; Διότι σε κάθε μείζον κίνημα, όταν γεννιέται, υπάρχει, ως εμπόδιο, το Παρόν. Και εν αυτώ ζώμεν και υπάρχομεν και εσμέν. Και το Παρόν είναι αδηφάγο και ανιστόρητο. Αλλά είναι το μόνο που ανιχνεύεται δια της σαρκός και των αισθήσεων.