Πάνω στη Μεταπολίτευση είδα πάλι Πέκινπα, ειδικά τον Ουόρεν Όουτς στο «Φέρτε μου το κεφάλι του Αλφρέδο Γκαρσία». Δεν περίμενα να επηρεαστώ τόσο, όχι επειδή σοκαρίστηκα, αλλά διότι από το χαράρι που εφύλαττε ένα κομμένο κεφάλι, έβγαινε μια αποτρόπαιη νεκρίλα, μια μπόχα. Μετά 35 χρόνια, κατάφερα να συντάξω το ποίημα «Tο έργο Μύριζε» αλλα βέβαια μεταποιημένο. Δεν έθιξα την θανατίλα, αλλά ένα φλερτ εφαψία σε ένα κορίτσι διπλανό μου μέσα στην αίθουσα, με μπλε ποδιά. Έτζι γίνεται ενίοτε με τους ποιητές, οι οποίοι συχνά δραπετεύουν συχνά, αρμενίζοντας στο ευκολάκι Έρως-Θάνατος.

Μετά, οι γαλλικοί αποκεφαλισμοί, ως συνέπειες μιας εξτρεμιστικής άποψης για το Ισλάμ. Το Κοράνι, που φρόντισα να ψάξω, έχει μόνον δύο μνείες αποκοπής κεφαλών, στα χωρία 8.12 και 47.4 που μαρτυρούν οικειότητα στο είδος της θανής. ‘Εχουμε και μια αποτομή Κεφαλής του Προδρόμου, που ενίοτε στο σινεμασκόπ αναπαρίσταται πάνω σε δίσκο, ενώ τα βίαια πρόσφατα ευκολάκια του Netflix ρίχνουν αβέρτα κάτι αποκεφαλισμους, βάναυσους κι όχι κοροϊδιλίκια μακετών Ρομέρο. Και ο Αγκίρε έχει αξιομνημόνευτο μονοκέφαλο.