Θυμάμαι τον ίμερο που μ’ έπιασε, διαβάζοντας έφηβος, στις «Εποχές», την «Κάθοδο των εννιά» του Βαλτινού. Με στοίχειωσε, ιδίως η λέξη «σκέβομαι=σκέφτομαι». Βρήκα λαμπρόν τον ιδιωματισμό.

Πρόσφατα, άτομο που ασχολείται με την πολιτική προστασία και το ρωτάνε συχνά για το κακό που μας βρήκε, απαντά αριστοτεχνικά, με τρόπο μαγικό, ώστε να καλύπτεται υπηρεσιακώς, σε περίπτωση που κάποιος εισαγγελέας εγκύψει στις δηλώσεις του.Πρώτο και μόνο μέλημά του, να «καλύπτεται».

Αλλά δεν καλύπτεται: καλύβεται. Κατ’ αναλογίαν με το «σκέβεται». Εννοώντας πως έχει στήσει με τρίχες, μια καλύβη στην οποία καταφεύγει, όπως ο ήρως του Ανδρέα Καρκαβίτσα στο διήγημα «ο κάτω κόσμος».

Με οδοντάγρα, κούσπο και εμβρυουλκό κι αν το απειλήσεις, δεν θα σου πει αριθμούς, νούμερα και ποσοστά. Δεν είναι της αρμοδιότητός του. Άλλοι έχουν την ενοχή («οι έχοντες την ενοχήν» παρά βυζαντινοίς, σημαίνει «οι έχοντες την διοικητική ευθύνη») κι άλλοι θα απαντήσουν. Τίποτις αφελείς ένστολοι, το πολύ. Θα απαντά, πάντοτε εξουθενωμένα και στο πήγαινε- έλα, περιγράφοντας τις διαδρομές του, με φωνή μελούρα.

Επιπλέον ψάχνοντας στο διαδίκτυο, έχει φροντίσει, τα φρικτά κενά της νομοθεσίας, εδώ και μήνες, να τα καταγγείλει δραστικά. Με εισηγήσεις εν αβρότητι. Από τον διορισμό του και δώθε, διαμένει εν καλύβη.Δ εν βαρύνεται το άτομο. Καλύβεται.

Μη περιμένετε σωσμό και προκοπή.